હતું તારું સૌંદર્યં સંપૂર્ણ એવું,

કે પર થઈ જગતથી તને પર સમજતે;

નથી જ્યારે તું પોતે તારી બરાબર,

પછી કોને તારી બરાબર સમજતે?

વિરહમાં વધુ શું હો એથી દિલાસો,

કે કરતા હો એ ખુદ મિલનના પ્રયાસો;

જુદાઈ જો એવી મુકદ્દરમાં હોતે,

મિલનનો અમે એને અવસર સમજતે.

મને તું અગર હાથમાં હાથ દેતે,

ગમે તે દિશા હોત ચાલી નીકળતે;

જે પથ્થર વિસામાના રસ્તામાં મળતે,

એ પથ્થરને પથ્થર નહીં ઘર સમજતે.

વિરહમાં તમારા એ કોમળ વદનમાં,

ઘણા રંગ હું કલ્પનાના ભરું છું;

ન હોતે જુદાઈ તો કઈ વાત ઉપર,

તમારાથી પણ તમને સુંદર સમજતે.

ન સોબત કોઈ માર્ગદર્શકની કરતે,

ન મંજિલની ભ્રમણામાં ચોગમ ભટકતે;

જે તારા જ પંથે ફક્ત બેસી રહેતે,

અમે તેને સાચો મુસાફર સમજતે.

જતે કાં ન નિષ્ફળ નજૂમીની મહેનત,

હતું ભાગ્ય મારું તો તારાં ચરણમાં;

પછી હસ્ત-રેખાનું ચિંતન કરીને,

એ કઈ રીતે મારું મુકદ્દર સમજતે?

કહે સૌ છે ન્યારી મહોબતની લીલા,

છે ‘આસિમ’ની ‘લીલા’માં કુદરતની લીલા;

તમે આમ ‘લીલા’ને જો ન્યાય દેતે,

અમે તમને ‘લીલા’ના શાયર સમજતે.