રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
આદિલ મન્સૂરી
ક બહુ લિસ્સો હતો લપસી ગયો,
ખના પગમાં ખોડ તે મોડો પડ્યો.
ગના બે કટકા છતાં સાથે રહ્યા,
ઘનું મોઢું બંઘ; ગૂંગળાઈ મર્યો.
ચ બગાસાં ખાય છે તે જોઈને,
છને આવી છીંક 2 3 4 6.
જનો હાથ ઊંચો થયો સત્કારમાં,
ઝએ લાંબા થૈને ઝટ ઝાલી લીધો.
ટ બહુ ચંચળ ઊછળતો કૂદતો
લપસ્યો પછડાયો ને ઠ ડ ઢ થયો.
ગ જતો’તો રમવા સંતાકૂકડી,
હાથ દૈ રોક્યો તે ગનો ણ થયો.
ત હતો તૈયાર કૂદકો મારવા,
થએ કાઢી આંખ તો થીજી ગયો.
દને પગ નહોતા કે ઊભો રહી શકે,
લૈને ટેકણલાકડી ધ થૈ ગયો.
નને વાંકી પૂંછડી નડતી રહી,
પએ વીંઝી પાંખ પીંખાઈ ગયો.
કને ઊગી પૂંછડી કહેવાયો ફ,
બના પેટે ગાંઠ તે રડતો રહ્યો.
ભ ફરે છે સૂંઢને ડોલાવતો,
સૂંઢ તૂટી ગૈ તો ભનો મ થયો.
ય ફૂલેલા પેટથી શરમાય ને,
રને દુર્બળ દેરને ચે વસવસો.
લ લડે છે ઢાલ ને તરવાર લૈ,
વને લાગી બીક તે નાસી ગયો.
શ ને ષ સ ત્રણે સગ્ગા ભાઈઓ,
ચોથો ભાઈ હ જે પિત્રાઈ હતો.
ળ ક્ષ ને જ્ઞ રહી ’ગ્યા એકલા,
આમ આ કક્કો અહીં પૂરો થયો.
સ્રોત
- પુસ્તક : મળે ન મળે (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 131)
- સર્જક : આદિલ મન્સૂરી
- પ્રકાશક : વોરા ઍન્ડ કંપની
- વર્ષ : 1996