એ કોઈ રીતે આ અસ્તિત્વ રણમાં રાખે છે,

સતત એ દોડતો મુજને હરણમાં રાખે છે.

ન તો સંબંધમાં, સંદર્ભમાં કે ઘટનામાં,

સતત અભાવના વાતાવરણમાં રાખે છે.

સમયની જેમ વહેંચે અનેક હિસ્સામાં,

કદી સદીમાં, કદી ક્ષણ વરણમાં રાખે છે.

એ પાસ રાખે છે મુજનેય દૂર રાખીને,

ઉપેક્ષામાંય પરંતુ શરણમાં રાખે છે.

કદી એ આપે તરસમાંહે તડપવાની સજા,

કદી એ નીરથી ખળખળ ઝરણમાં રાખે છે.

ન ખુલ્લી આંખમાં રાખે ન બંધ આંખોમાં,

છતાંય રાતદિવસ એ સ્મરણમાં રાખે છે.

‘હનીફ’ એથી તગઝઝુલ છે તારી ગઝલોમાં,

કૃપા છે એની, એ તુજને ચરણમાં રાખે છે.

e koi rite aa astitw ranman rakhe chhe,

satat e doDto mujne haranman rakhe chhe

na to sambandhman, sandarbhman ke ghatnaman,

satat abhawna watawaranman rakhe chhe

samayni jem wahenche anek hissaman,

kadi sadiman, kadi kshan waranman rakhe chhe

e pas rakhe chhe mujney door rakhine,

upekshamanya parantu sharanman rakhe chhe

kadi e aape tarasmanhe taDapwani saja,

kadi e nirthi khalkhal jharanman rakhe chhe

na khulli ankhman rakhe na bandh ankhoman,

chhatanya ratadiwas e smaranman rakhe chhe

‘haniph’ ethi tagajhjhul chhe tari gajhloman,

kripa chhe eni, e tujne charanman rakhe chhe

e koi rite aa astitw ranman rakhe chhe,

satat e doDto mujne haranman rakhe chhe

na to sambandhman, sandarbhman ke ghatnaman,

satat abhawna watawaranman rakhe chhe

samayni jem wahenche anek hissaman,

kadi sadiman, kadi kshan waranman rakhe chhe

e pas rakhe chhe mujney door rakhine,

upekshamanya parantu sharanman rakhe chhe

kadi e aape tarasmanhe taDapwani saja,

kadi e nirthi khalkhal jharanman rakhe chhe

na khulli ankhman rakhe na bandh ankhoman,

chhatanya ratadiwas e smaranman rakhe chhe

‘haniph’ ethi tagajhjhul chhe tari gajhloman,

kripa chhe eni, e tujne charanman rakhe chhe