રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
રાત આજની કાળી, દર્દ ને વ્યથાવાળી, તે છતાં રૂપાળી છે;
વ્યોમના વિહંગે શું તેજમાં ઝબોળીને બેઉ પાંખ ઢાળી છે!
લાખ-લાખ મોતીડાં વાળમાં પરોવીને પીઠ ફેરવી બેઠાં;
કૈંક તો કહો રજની, કેટકેટલી હૈયે વેદના ઉખાળી છે?
નીર ક્ષીરસાગરનાં શીશ કેમ પટકો છો જોરથી કિનારા પર?
ચંદ્રના વિરહ કેરી પ્રેમ-ઘેલછાને શું આભમાં ઉછાળી છે?
મંદમંદ મલયાનિલ, ઝૂમતી લતાઓને ચૂમતો ચપળતાથી;
જૂઈ, પારિજાતક ને મુગ્ધ રાતરાણીની મહેક-મહેક ડાળી છે.
ક્યાંક-ક્યાંક ભેળાં થૈ, મંડળી જમાવીને, ગીત ગાય તમરાંઓ;
આગિયા કહે છે કે, રૂપના પ્રદર્શનની આજ રાતપાળી છે!
પોયણી સરોવરમાં, અર્ધઆંખડી ખોલી, સ્વપ્નમાં હસી લેતી;
ક્લાન્ત, શાંત ધરતીએ મૌનના બિછાનામાં સહેજ આંખ ઢાળી છે?
હૈ નિશા અમાવાસ્યા! હે રહસ્યમય રાત્રિ! તેં કરાલતાને પણ
મૌનની મહત્તાથી, સૌમ્ય આત્મ-ઓજસથી કેટલી ઉજાળી છે!
સ્રોત
- પુસ્તક : મધુવન (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 108)
- સંપાદક : હરીન્દ્ર દવે
- પ્રકાશક : પ્રવીણ પ્રકાશન, રાજકોટ
- વર્ષ : 2002
- આવૃત્તિ : 4