રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
શૂન્ય પાલનપુરી
આવે છે અગર અશ્રુ આંખે,
પી જાઉં છું, સંયમ રાખું છું;
જે વાત છે મારા અંતરની,
એ વાત હું મોઘમ રાખું છું.
એક તું કે નથી પરવા જેને,
એક હું કે સદા ગમ રાખું છું;
ઓ પથ્થરદિલ! લે તું જ કહે,
દિલ કેવું મુલાયમ રાખું છું!
હું પ્રેમનાં બંધન છોડું છું,
પણ પ્રેમ ન બંધન છોડે છે;
દુનિયાથી સદંતર દૂર છતાં,
દુનિયાની ગતાગમ રાખુ છુ.
એ સૂર્ય-કમળ, એ ફૂલ-ભ્રમર,
એ ચાંદ–ચકોરો શું જાણે?
છે પ્રેમ કરુણામય મારો,
હું પ્રેમ અનુપમ રાખું છું.
ચિંતાઓ, વ્યથા, અશ્રુઓ,
નિશ્વાસ, નિરાશા, લાચારી;
એક જીવને માટે જીવનમાં
મૃત્યુના ઘણા યમ રાખું છું.
એક વાર નમાવી ચરણોમાં
ના શીશ ઉઠાવી જાણું છું,
એ ગર્વ નથી પણ શ્રદ્ધામાં
મસ્તક હું અણુનમ રાખું છું.
ઓ ફૂલમાં કંટક જોનારા!
ઓ ચંદ્રમાં ડાઘા કહેનારા!
એ દોષ છે તારી દૃષ્ટિનો,
એ દોષની હું ગમ રાખું છું.
ઠારીને ઠરું એ દીપ નથી,
બાળીને હું બળું એ જયોત નથી;
એક પુષ્પ છું જીવન-ઉપવનમાં,
હું રંગ ને ફોરમ રાખું છું.
વાવ્યું જે ગઝલનું ઉપવન મે
એક શૂન્ય હૃદયની ભૂમિમાં;
સીંચીને ઊર્મિ-રક્ત વડે એ
બાગ લીલોછમ રાખું છું.
સ્રોત
- પુસ્તક : કાવ્ય-કોડિયાં – સંપુટ 4 – ‘શૂન્ય’ પાલનપુરીનાં ચૂંટેલાં કાવ્યો (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 23)
- સંપાદક : રાજેન્દ્ર શાહ
- પ્રકાશક : લોકમિલાપ ટ્રસ્ટ
- વર્ષ : 1982