રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
વિહરતાં ન આવડ્યું
wihartan na awaDyun
કિસ્મત કુરેશી
કિસ્મત કુરેશી
મન-હંસલા! પરખ તને કરતાં ન આવડ્યું,
ચારો વિચાર-મોતીનો ચરતાં ન આવડ્યું.
જગથી જતાં-જતાંય ગઈ સ્વર્ગ ઝંખતી,
સૃષ્ટિ ઉપર એ દૃષ્ટિને ઠરતાં ન આવડ્યું.
કાજળથી લાલી ગાલની ખરડી ગયાં સદા,
અશ્રુને ભાલ પર થઈ સરતાં ન આવડ્યું.
રત્નોને આવવું પડ્યું પુષ્પોને સૂંઘવા,
સૌરભને અબ્ધિ-હૈયે ઊતરતાં ન આવડ્યું.
ધાર્યું જો હોત, ચંદ્ર! તમે દેત ખેરવી,
સંપીને તારલાઓને ખરતાં ન આવડ્યું.
એને ડુબાડવામાં સુકાનીનો હાથ છે,
કઈ જીભે કહું કે નાવને તરતાં ન આવડ્યું.
ચિંતન કરી હું ચાલ્યો, ન ચાલીને ચિંતવ્યું,
મસ્તક ઉપર કદમ કદી ધરતાં ન આવડ્યું.
વાગ્યાં અમારે હૈયે નકી હાથનાં કર્યાં,
જીવનમાં આગ ચાંપી ઊગરતાં ન આવડ્યું.
ફળ કેવું પામ્યો ફૂલ કચડવાની ટેવનું,
કંટકના હૈયે ડગ ભરતાં ન આવડ્યું.
બે આંખ લાલ થઈ ન થઈ ત્યાં રડી પડી,
'કિસ્મત'ની લાગણીને વીફરતાં ન આવડ્યું.
સ્રોત
- પુસ્તક : મધુવન (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 76)
- સંપાદક : હરીન્દ્ર દવે
- પ્રકાશક : પ્રવીણ પ્રકાશન, રાજકોટ
- વર્ષ : 2002
- આવૃત્તિ : 4