નોખું નોખું ને એકાકાર

સપનામાં જાગ્યો તેનો

લાગ્યો ઉજાગરો ને

આંખોમાં ભીનો ભીનો ભાર રે,

જોગીડા! આ તે

કેવું રે સૂવું તે કેવું જાગવું હોજી!

લોચન બીડ્યાં ને સૃષ્ટિ સો-સો ત્યાં ઊઘડી,

સો-સો સમાધિ લાગી... લાગી અધૂકડી,

જ્યાં રે કાંઠો છે ત્યાં મઝધાર:

રે જોગીડા! આ તે

કેવું પરાયું કેવું આગવું હોજી!

સામે આવે તે પહેલાં સુખડાં મેં પામી લીધાં,

આડે આવે તે પહેલાં દુખડાં મેં વામી દીધાં;

મારા તે લાગે મુંને ભાર;

રે જોગીડા! આ તે

કેવું રે ભોગવવુ કેવુ ત્યાગવું હોજી!

શ્રાવણના શ્યામલ નભમાં પોતાની પાવકજ્યોતે —

ઘૂમીઘૂમીને વીજલ ખાતી પછડાટ પોતે—

લપસીને લથડે લાખો વારઃ

રે જોગીડા! આ તે

કેવુ રે રુઝાવું કેવું વાગવું હોજી!

પંખી પોતામાં ઊડી પોતામાં ડૂબી રહેતું,

આખું આકાશ એને ચોગમ લપેટી લેતું

ઊંચું ને ઊંડું હારોહાર

નોખું નોખું ને એકાકાર

રે જોગીડા! આ તે

કેવું તરવું ને કેવું તાગવું હોજી!

nokhun nokhun ne ekakar