ગીત

ગીત એ ઊર્મિકાવ્યનો ગાઈ શકાય એવો પેટાપ્રકાર છે. એમાં મુખ્યત્વે ઊર્મિનું, સંવેદનનું આલેખન હોય છે. ગીત કોઈ એકાદ ભાવસંવેદન કે ઊર્મિસ્પંદનને વર્ણવે છે. ગુજરાતી ગીતનો મહત્ત્વનો સંબંધ આપણા લોકસાહિત્ય સાથે છે. વળી મધ્યકાળના પદસાહિત્યના સંસ્કારોનો પણ ગીતના રૂપ-ઘડતરમાં મહત્ત્વનો ફાળો રહેલો છે. ત્યારબાદ નર્મદની કવિતા ‘નવ કરશો કોઈ શોક રસિકડાં’માં પદકવિતાના સંસ્કારો ત્યજીને ગીત તરફ જવાની સ્પષ્ટ એંધાણી વર્તાય છે. ગીતસ્વરૂપનો પ્રથમ ઉન્મેષ ન્હાનાલાલમાં જોવા મળે છે. ત્યારબાદ ગાંધીયુગમાં ઝવેરચંદ મેઘાણી, સુંદરમ્, ઉમાશંકર, સ્નેહરશ્મિ, મનસુખલાલ ઝવેરી, સુંદરજી બેટાઈ, અનુગાંધીયુગમાં પ્રહલાદ પારેખ, રાજેન્દ્ર શાહ, નિરંજન ભગત, પ્રિયકાન્ત મણિયાર, મકરંદ દવે, બાલમુકુન્દ દવે, જયંત પાઠક, ઉશનસ્, વેણીભાઈ પુરોહિત વગેરે, આધુનિકયુગમાં રાવજી પટેલ, મણિલાલ દેસાઈ, ભૂપેશ અધ્વર્યુ, ચિનુ મોદી, અનિલ જોશી, સુરેશ દલાલ, હરિન્દ્ર દવે, માધવ રામાનુજ, તો અનુઆધુનિકયુગમાં વિનોદ જોશી, હરીશ મીનાશ્રુ, જયેન્દ્ર શેખડીવાળા, મનોહર ત્રિવેદી, દલપત પઢિયાર, સંજુ વાળા વગેરે કવિઓના હાથે ગીતસ્વરૂપ જુદી જુદી રીતે પ્રયોજાયું છે. અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસ્વરૂપોમાં ગીતસ્વરૂપ વધારેમાં વધારે ગુજરાતીપણું પ્રગટાવીને લોકપ્રિયતા સુધી પહોંચી શક્યું છે.