રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
કૃષ્ણલાલ શ્રીધરાણી
ગરુડે ચડીને ઊડ્યા વિષ્ણુ ભગવાન
(વાત છે ત્યારની વીઆઈપીને ન્હોતાં મળતાં વિમાન)
ગરુડે ચડીને આવ્યા વૈકુંઠવાસી,
પદ નહિ પણ પંખ-યાત્રા કરતા પ્રવાસી,
હિમાદ્રીને શિખરે શિખરે
જટા જેવી જ્યાં નદીઓ વીખરે
વેરતાં ફૂલ. આવ્યા માનસ પાસ,
પાળમાં જેની સંઘરાયો છ પ્રકાશ.
આવ્યા માનસ પાસ,
સ્નાન કર્યું.
ફરી વીંઝતું ગરુડ સર્યું
તરલ નાવ-શું આભના ઊંધા સાગરે.
પહોંચ્યા જેવા કૈલાસના પાદરે,
ધ્યાન ફેંકી દઈ ઊઠ્યા શિવ
(નાગના હારથી સુગ્રીવ);
ભેટ્યા પ્રભુને, પાથર્યું વ્યાઘ્રચર્મ.
સોમ મગાવ્યો જાણી યજમાનનો ધર્મ.
અલકમલકની વાતો કરતાં,
ટીખળ કરીને મનડાં હરતાં,
આવ્યા મુદ્દાની વાત:
‘કેવી આ દેવની નાત!
સ્વર્ગમાં શાંતિ કેમ સ્થપાય?’
આમ બે પ્રભુઓ જ્યાં શિખર પરિષદે તલ્લીન થાય,
ત્યાં લાગ સાધીને નાગ ઉઠાવે ફેણ
ગરુડજીને કહેવા તું–તાનાં વેણ:
‘ચાંચ વાંકી ને પાંખમાં કાણાં,
ન્હોરમાં તારા મેલના દાણા,
અહીંથી આઘો ખસ,
ઊડણપાવડીને, અંગત મંત્રીને
ન છાજતો મોટાની વાતમાં રસ!’
આંખ વીંચી એક, ગરદન તોળી
આમ બોલ્યા ગરુડ:
“બાપલા માફ કરો હું મૂઢ,
એકલા કો' દી મળશું આપણે
કેતકી ફૂલની કાતિલ પાંપણે,
વિષ્ણુ વિના હું ને આપશ્રી રુદ્ર વિના;
જોશું પછી શી બનશે બીના.”
સ્રોત
- પુસ્તક : વીસમી સદીની ગુજરાતી કાવ્યમુદ્રા (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 116)
- સંપાદક : ચન્દ્રકાન્ત શેઠ, યોગેશ જોષી, હર્ષ બ્રહ્મભટ્ટ, ઊર્મિલા ઠાકર
- પ્રકાશક : ગૂર્જર ગ્રંથરત્ન કાર્યાલય
- વર્ષ : 2007