તે દિવસે ક્યારીમાં પાણી વાળતા

વિધૂર પિતાજીની આંખોમાં

ઉંચાણે નહિ પલળેલી માટી જેવી

ગોરાડું રેતાળ લાગણીઓ જોઈને

ભૂલી ગયો હતો કાળી ભૂખ...

ઓતરા ચિતરાના નિષ્ઠુર તડકાની

વાઘ જેવી વેળામાં સોનાવરણી ડાંગરનું –

ગાડું ભરતા પિતાજીની એકલતા જોઈને

જલદી જલદી મોટા થવાનું મન થયું હતું...

ખેતર ખેડીને ઘેર આવતા

થાકેલા દિવસના પડછાયાની આંખોમાં

રસોડામાં નહિ સળગેલા ચૂલાનો ખાલીપો

અને તમ્બાકુ પીવાની તલબ :

જોવાતાં – જીરવાતાં ન્હોતાં

મને ખીચડી રાંધતાં ને

‘હુક્કો ભરી આપતાં’ અમસ્થું નથી આવડ્યું!

જે જાણે છે તે જ જાણે છે –

અભાવોના કાફલાઓને આવતા રોકવા

અહોરાત જટાયુની જેમ ઝૂઝતા પિતાને –

વ્હાલ કરવા જેટલો વખત જ નથી હોતો...

ભાવથી ભરપૂર –

પ્રમાણી શકાતા નથી પિતાને

એ તો હોય છે રાખ વળેલો અંગારો

અંદરથી બળબળતો

ખોળો ઝંખતો ટળવળતો તીખારો...

થંભ પીગળે તો ઘર ટકે કેવી રીતે?

– એ લાગણીઓને સમજાતાં વાર લાગે છે!

ભીના વિસ્તારમાં ઝાડને પાણી લાગે છે –

એવા ઝાડની જેમ –

ધીમે ધીમે સુક્કાતા જતા પિતાને મેં જોયા છે...

પડસાળમાં બેઠેલા પિતાજીની આંખોમાં

ઝળઝળિયાં થઈને વહી ગયેલાં વર્ષો જોયાં

હતાં...

મા શું હોય છે? –

એ તો એની હયાતીમાં જ સમજાઈ જાય છે...

પરંતુ

પિતાજી શું હોય છે? –

એ તો એમના ગયા પછી જ

સમજાય તો સમજાય કોઈકને...!!

(૨૮–૦૫–૨૦૦૬)