નાખી દીધા જેવી વાતમાં

ઘણી વાર મૂંઝાઈ જવાય છે

કાલે મહેમાન ઘરે છે

તો કેટલું દૂધ લેશું?

સૌંદર્યશાસ્ત્રીઓને જોકે હસવું આવે

તેઓ કૃતિના અર્થઘટનની વાતો કરે

તેને સ્ટ્રકચર ને શૈલીની દૃષ્ટિએ

તપાસે, કાપે, વાઢે, અથવા તો

ફિનોમિનોલોજી, ડી-કન્સ્ટ્રક્શનના

ચશ્માં પહેરાવે

માર્કસ કહે હું ચશ્માંની દાંડી બનીશ

ગાંધી કહે કાન પર તો હું જ

પણ આમાં હું શું કરું?

ટેબલખાનાં બે–ચાર વાર ખોલું

પાકીટના પૈસા ત્રણ વાર ગણું

લોટરીની ટિકિટ પર આંગળી

ફેરવ્યા કરું કે મંગળની વીંટી

ને રુદ્રાક્ષની માળા, ને ઓમ્-બોંબ...

એક વિવેચક ભાઈ કહે

જોયુંને ગેગ્રરનું આમ જ

મોટામોરફોસિસ થયું હતું

લોહીમાં પવન પડી જાય

ઇતિહાસ મારી નસો ખેંચી કાઢે

નાર્સિસસ યાદ તો આવે

મારું પૈડું જમીનમાં ખૂંપતું જ જાય

પછી બધા કહે કે

સાલો સું વાંચતો યાર

દેરિદા ને બાર્થ, ને ફ્રૂકો

જો કે ક્લાસમાં એવું બધું

બોલવાની આમ તો મનાઈ

પગમાં ખાલી ચડી જાય

ચશ્માંના નંબરો વધે

રોલાં બાર્થ કહે યાર ‘સર્જક’

ક્યાં લખે છે જ

એ તો સમાજની ભાષા વાપરે છે

માટે એનું ગૌરવ કરાય જ નહીં.’

હું તો ખુશ થઈ જાઉં

પણ અભિનંદન કરવા

તાર કરવો પડે

પોસ્ટમાં જાવું પડે

ને પછી સમજી જાવ યાર.......

તો કાલે સવારે દૂધવાળાને

શું આપું?

બસ આટલી ચિંતા છે

કશું ચાહી કે ધિક્કારી

શકતો નથી

માર્કસ ને ગાંધી સાચા છે

તો મોર્લોપોન્તિ ને દેરિદાથી

પણ મન છલકાઈ જાય છે

ચામડી નીચે અંધારામાં

એક પતંગિયું પાંખો ફફડાવે છે

બાળપણ ક્યારનું ફ્યૂઝ થઈ ગયું છે

સૂરજની કલ્પનાથી મારું

ઘર ને મન વાંચું છું

દીવાલ પર બારીના સળિયા

સળવળ સળવળ થયા કરે છે

સવારે ફિક્કા અવાજે પૂછું છું

એક બોટલ જ્યાદા દૂધ હૈ ક્યા?

પછી તૈયાર થઈ

વર્ગમાં જઈ

ખાંસી ખાતાં બોલું છું

‘કવિતા અસ્તિત્વ છે’