રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
તુષાર શુક્લ
શિશુભાવે
બેઠો છે એ ચરણોમાં
આંખો અપલક મંડાઈ છે
વડીલના હાથમાં રહેલ કાગળ પર
કાગળમાં તરફડતા
પોતાના અક્ષર પર.
અંતે
ભારે નંબરના ચશ્માના કાચ પાછળથી
એમની આંખો ખૂલી
શિશુને આશા બંધાણી
એમના હોઠ ફફડ્યા
શિશુએ કાન માંડ્યા
“આ કવિતા નથી જ.”
લગભગ
Death warrant પર સહી કરી
કલમની ટાંક તોડતા
ન્યાયાધીશ જ જાણે.
ને
શિશુ કવિ મૂંઝાતો ઊઠ્યો.
નીકળ્યો એ તો
કવિતા પદારથની શોધમાં
Sorry
ઓળખમાં.
અને
એની ભૂલ જ એને લઈ ગઈ
એ બ્રહ્મજ્ઞાન સુધી
કે
કવિતા એટલે શું
એ હજી સુધી કોઈને લાધ્યું નથી.
કવિતાની વ્યાખ્યા કરતાં વાક્યો
અરસ પરસ એકમેકને
ઊભા છેદે છે.
અને
એમાં અટવાતા
અનેક કવિજનની કલમે
લખાતા ભૂંસાતા
ડૂચો વળી આમતેમ ઊડે છે
શબ્દ,
અને એના ઘોંઘાટથી ગાઉ દૂર,
કોઈના હૈયેથી હોઠે આવી
કોઈ પંક્તિ હસે છે.
કવિતાની વ્યાખ્યાઓથી અજાણ એ
અબૂધ અજ્ઞાન
ગાય છે એનાં હૈયે ઊઠે તે ને તેમ.
એના શબ્દો છે એનાં પરમાણ.
યુનિવર્સીટીના ટાવરની ઘડિયાળના કાંટે લટકે છે કવિતા?
ચાર રસ્તે ચગદાય તે કવિતા?
પાન સાથે ગાળ જેમ થૂંકાય તે કવિતા?
હવ્વડ કૂવામાં પડઘાય એ કવિતા?
ભૂખ્યાને ચાંદમાં દેખાતો રોટલીનો ટૂકડો છે કવિતા?
પરુ નીકળતું ગૂમડૂં છે કવિતા?
લીલાશ, ભીનાશ, ઝાકળ, ગુલાબ, કામિની કોકિલા કેલિ કૂજન છે કવિતા?
બુલબુલ, સૈયાદ, જામ, સાકી, ફના, ખંજર છે કવિતા?
વીજળીનો ચમકારો ન થાય તો
ન પરોવાય કવિતા?
આ
આ नेति नेतिનો ઉચ્ચાર ક્યાંથી સંભળાયો?
આ તો પેલી વારતા જેવું થયું, ભૈ!
ચાવીના ઝૂડામાંથી
કઈ ચાવી તાળું ખોલશેની મથામણમાં
એ તો જોયું જ નહીં કે
દરવાજો તો
સ્હેજ અમથો આડો કરેલો હતો...
એક હળવો હડસેલો
ને અજવાળું ઝાકમઝોળ,
કવિ.
સ્રોત
- પુસ્તક : રેખ્તા ગુજરાતી માટે કવિએ પોતે પસંદ કરેલી કૃતિ.