પિતા જ્યારે હોતા નથી

અને મા વધારે વૃદ્ધ થતી જાય છે

ત્યારે એની આંખમાંથી પ્રશ્ન ડોકાયા કરે છે :

‘આ પુત્ર મને સાચવશે ખરો?’

પણ એ પ્રશ્ન શબ્દ બનીને હોઠ ઉપર નથી આવતો.

આ એ જ મા

જેણે મને ફૂલની જેમ સાચવ્યો,

જે મારાં પગલાં પાછળ પાછળ અધ્ધર ટીંગાઈ રહેતી,–

હું મોટો થઈને ટટ્ટાર ઊભો રહ્યો ત્યાં સુધી.

આ એ જ મા

જે મીઠાં હાલરડાંના ઘેનમાં મને ડુબાવી પછી જ સૂતી.

આજે એ ઊંઘમાંથી ઝબકી ઝબકીને જાગી ઊઠે છે–

પણ બોલતી નથી.

એના ધ્રૂજતા હાથમાંથી વારેવારે એક શંકા છટકી જાય છે

કે દીકરાનો હાથ એને દગો દેશે તો?

હું એને ટેકો આપી શકે એવું કશું જ કહી નથી શકતો.

ફક્ત

મને મારા હાથ

કાપી નાખવાનું મન થાય છે.

pita jyare hota nathi

ane ma wadhare wriddh thati jay chhe

tyare eni ankhmanthi parashn Dokaya kare chhe ha

‘a putr mane sachawshe kharo?’

pan e parashn shabd banine hoth upar nathi aawto

a e ja ma

jene mane phulni jem sachawyo,

je maran paglan pachhal pachhal adhdhar tingai raheti,–

hun moto thaine tattar ubho rahyo tyan sudhi

a e ja ma

je mithan halarDanna ghenman mane Dubawi pachhi ja suti

aje e unghmanthi jhabki jhabkine jagi uthe chhe–

pan bolti nathi

ena dhrujta hathmanthi wareware ek shanka chhatki jay chhe

ke dikrano hath ene dago deshe to?

hun ene teko aapi shake ewun kashun ja kahi nathi shakto

phakt

mane mara hath

kapi nakhwanun man thay chhe

pita jyare hota nathi

ane ma wadhare wriddh thati jay chhe

tyare eni ankhmanthi parashn Dokaya kare chhe ha

‘a putr mane sachawshe kharo?’

pan e parashn shabd banine hoth upar nathi aawto

a e ja ma

jene mane phulni jem sachawyo,

je maran paglan pachhal pachhal adhdhar tingai raheti,–

hun moto thaine tattar ubho rahyo tyan sudhi

a e ja ma

je mithan halarDanna ghenman mane Dubawi pachhi ja suti

aje e unghmanthi jhabki jhabkine jagi uthe chhe–

pan bolti nathi

ena dhrujta hathmanthi wareware ek shanka chhatki jay chhe

ke dikrano hath ene dago deshe to?

hun ene teko aapi shake ewun kashun ja kahi nathi shakto

phakt

mane mara hath

kapi nakhwanun man thay chhe