રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
પાંદડાં કહે છે – અમે ખરીએ છીએ
નવાં માટે જગા કરવાને.
ડાળ કહે છે – ના ના ન ખરશો.
લો, અમે આ ફેલાયાં
તમ સૌને બાથમાં લેવાને.
ફૂલ કહે છે – અમે ઝરીએ છીએ
ધરતીને રંજિત કરવાને.
વાદળાં કહે છે – ના ના ન ઝરશો.
લો, અમે આ વરસ્યાં
માટીને અંકુરિત કરવાને.
અને આપણે?
આદિમાનવની ઓલાદ,
અહંથી ફૂલેલા ફુગ્ગા.
ડાળ-પાનથીયે વામણાં
ને ફૂલ-વાદળથીયે ઊણાં.
અમરત્વના ભ્રમથી
ઊંચા કૂદકા મારીએ છીએ.
સૂરજને આંબવાને.
ફુગ્ગા ભૂલી ગયા છે
કે હવા અને રબરને છૂટા પાડવા માટે
બસ, કાંટાની એક એક અણી જ પૂરતી છે!
સ્રોત
- પુસ્તક : શૂન્યતામાં પૂરેલા દરિયાનો તરખાટ... (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 290)
- સંપાદક : ઉષા ઉપાધ્યાય
- પ્રકાશક : ગુજરાત સાહિત્ય અકાદમી
- વર્ષ : 2007