રિચર્ડ કોરી

રિચર્ડ કોરી

જ્યારે જ્યારે રિચર્ડ કોરી આવતો શહેરમાં

ત્યારે ત્યારે એકધારું તાકી રહેતા તેને અમે ફૂટપાથિયા

હતો એ તો નખશિખ સદ્ગૃહસ્થ

રૂડોરૂપાળો ને જાણે રાજવી એકવડિયો ને શું હતો એનો રાજવી ઠાઠ.

શોભતો એ સુઘડ પહેરવેશમાં, લાગતો ઠરેલ

ને બોલીમાં તો છલકતી નકરી માણસાઈ હંમેશ

ઉર ધબકારા ધ્રુજાવતો જ્યારે એ ઉચ્ચારતો સુપ્રભાત

મલપતી ચાલે એ ચાલતો ચોપાસ ચમકાવતો

ને હતો એ ધનિક હાં, હાં, રાજાથીયે વિશેષ

વળી સદ્ભાવના નીતરતી એના દરેક કામકાજમાં

ઓહો ઓહો લાગતો પૂરણ પુરુસોતમ એ તો

કાશ, એના પેંગડામાં પગ નાખવાનું નસીબ આપણને મળે

લો, આપણે તો પાછા ખૂંપી જતા કામમાં ને રાહ જોતા ઉદ્ગારની

મોટું જમણ ન નસીબમાં; હતી બસ સુક્કી ભાખરી

અને, હા, પેલો રિચાર્ડ કોરી – ઉનાળાની એક શીળી રાતે જઈ ઘરે

ધરબી દીધી એક ગોળી એણે પોતાને લમણે.

(અનુ. ઉત્કર્ષ મઝુમદાર)

richard kori