ભણકારા

ભણકારા

આઘે ઊભાં તટધુમસ જેમાં દ્રુમો નીંદ સેવે,

વચ્ચે સ્વપ્ને મૃદુ મલકતાં શાંત રેવા સુહાવે;

ઊંચાંનીંચાં સ્તનધડક શાં હાલતાં સુપ્ત વારિ,

તેમાં મેળે તલ સમ પડે ઊપડે નાવ મ્હારી.

માથે જાણે નિજ નરિ જુવે કાંતિ તો સૃષ્ટિ સૂતી

ચૉંકી જાગે, કુસુમવસને તેથિ જ્યોત્સ્ના લપાતી;

ને બીડેલાં કમલમહિં બંધાઇ સૌંદર્યઘેલો

ડોલે લેટે અલિ મૃદુ પદે વાય આ વાયુ તેવો.

ત્યાં સૂતેલો લવું નવલ અર્ધા અનાયાસ છંદ,

કે ડોલંતી ગતિ પર સજૂં બીનના તાર મંદ,

તેમાં આ શી-રજનિ ઉરથી, નર્મદા વ્હેંનમાંથી,

સ્વર્ગંગાની રજત રજ, કે વાદળી ફેનમાંથી,

-- પુષ્પ પાને વિમલ હિમમોતી સરે, તેમ છાની

બાની ભીની નિતરિ નિગળે અંતરે શીય, સેહ્ની! ૧૪

(૧૮૮૮)

bhankara