રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
સંતોષ
santosh
નંદકુમાર પાઠક
નંદકુમાર પાઠક
પડીશ પછડાઈને સતત એકલા ભૂમિપે,
ખમીશ વ્રણ કારમા, વિષમ ભાગ્યની ભેખડે
ભમીશ અથડાઈને, કરુણતાભર્યા આત્મના
વિષાદપડઘા ભલે દશદિશે ઘૂમી ડૂબતા;
ન કો નયનમાં રમે સુભગ સ્વપ્ન તો યે ભલે,
ન વા હૃદય ઊછળે ચિરઉમંગમાં તો ય શું?
રડે કળકળે ભલે હૃદય શોકઘેલું થતાં,
અખંડ જલ છો વહે જીવનમાં નિરાશાતણાં.
હસીશ બસ રંગમાં, દૃગ અનંતમાં નાખીને,
અપાર પડદા પડયા ક્ષિતિજ ઢાંકતા; છો પડ્યા;
ભલે જગતને, મને,-મનુજને અહીં રૂંધતા.
મથીશ સહુ છોડવા, બલ અમાપ મારે ઉરે.
પડીશ પછડાઈને સતત એકલો ભૂમિપે
પળેપળ રહ્યો જ માનવ, ન અલ્પ સંતોષ એ.
સ્રોત
- પુસ્તક : સંવેદના (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 8)
- સર્જક : નંદકુમાર પાઠક
- પ્રકાશક : એન. એમ. ત્રિપાઠી એન્ડ કંપની
- વર્ષ : 1942