Krantinad - Sonnet | RekhtaGujarati

અસંખ્ય મુજ બાંધવો રવડતા, સડ્યાં ચીંથરાં

ધરી શરીર-માળખે કકડતી ધ્રુજે ટાઢમાં;

સહે સળગતા બપોર-દવ ચૈત્ર-વૈશાખના,

વિતાન ઘર-છાપરું: દિશ દીવાલ : શય્યા ધરા!

અસંખ્ય મુજ રાંકડાં કકળતાં રહે લાડકાં

ભૂખે ટળવળી: ને હૃદય દુ:ખના તાપમાં

બળી-સમસમી પડે સકળ પાશવી પાપમાં.

રમે મરણ જીવને અતુલ માનવીનાં મડાં.

પરંતુ નવ હું સ્તવું વચન આળપંપાળના

ઈચ્છું લવલેશ લ્હાવ ધન, વસ્ત્ર કે ધાન્યના;

સહો સખત ટાઢ ને પ્રખર તાપ મધ્યાહ્નના,

મરો ટળવળી મુખે હૃદયહીન દુષ્કાળના!

સહુ વીતક વીતજો! વિઘન ના નડો શાંતિનાં!

બળી-ઝળી ઊઠી કરો અદમ નાદ સૌ ક્રાંતિના!

સ્રોત

  • પુસ્તક : કોડિયાં (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 219)
  • સર્જક : કૃષ્ણલાલ શ્રીધરાણી
  • પ્રકાશક : વોરા ઍન્ડ કંપની પબ્લિશર્સ પ્રાઇવેટ લિમિટેડ, મુંબઈ
  • વર્ષ : 1957
  • આવૃત્તિ : 2