આદિમતાની એક અનુભૂતિ

આદિમતાની એક અનુભૂતિ

હું આવું છું પાછો, બહુ દિન પછી, ઘેર: વનમાં,

ઉતારી નાખું છું વસન પુરના સભ્ય જનનાં;

પહેરી લૌ લીલું પટ ઊડતું વાતા પવનમાં,

હું આદિવાસી શો ફરું અસલ વાતાવરણમાં.

ફૂલોમાં ઊંડેરો ઊતરી મધુ પીતો ચશચશી

રજોટાતો પાવા વિહગગણ કેરા બજવતો;

મહેકી માટીમાં વૃષભ મદીલો શૃંગ ઘસતો;

હું તાડોમાં ડોલું અસલિયતનો આસવ ઢીંચી.

સ્તનો શી ઘાટીલી અહીંતહીં ફૂટી ટેકરી પરે,

તૃણોના રોમાંચે તરવરતી, મારા કર ફરે,

સુંવાળી ને લીસી દ્રુત ઝરણજંઘાગીતલયે

ખીણોમાં ઊંડેરી ઊતરું રતિના ગૂઢ નિલયે.

પુરાણું આ મારું વન ઘર, નહીં છપ્પર ભીંતો;

અહીં અંધારાથી, શરમ મૂકીને, સૂર્ય ૨મતો.

(૨૬-૯-૧૯૭૦)

Aadimata ni Ek Anubhuti