(ઢાળ : મા પાવા તે ગઢથી ઉતર્યાં મહાકાળિ મા)

જુઓ જુઓ જગતના લોક, રજની બોલે આ;

એની શાશ્વત છે ફરિયાદ, રજની રોતી આ.

જ્યારે સરજાયાં બ્રહ્માંડ, ચન્દ્ર નીહાળ્યો આ;

થઈ ચન્દ્ર શું નૌતમ પ્રીત, નભનાં આંગણમાં.

પ્રતિ સંધ્યા આવે આભ, અંગ મ્હલાવે ત્યાં;

સજી યૌવનને શણગાર, વિશ્વ ઝૂલાવે ત્યાં.

વધે રજની અંગ ઉમંગ, ચન્દ્ર રીસાતો ત્યાં;

પછી રજની રીસ ભરાય, ચન્દ્ર પધારે ત્યાં.

સંવનન આ દિવ્ય અપૂર્વ, ભાળ્યું બ્રહ્માંડે;

સૂર, ગાંધર્વો, દિગ્પાળ, મુગ્ધ થયાં સૌએ.

સૌ ભાન ભૂલ્યાં, ચઢ્યું ઘેન, રસની છોળભીંજ્યાં;

સૌ બોલી રહ્યાં તત્કાળ, “શાશ્વત રહેજો આ.”

સંવનન ચાલે નિત્ય, કંઈ એ દિનથી ત્યાં;

શશિ–રજની લગ્ન ન થાય, રસનાં પૂર વહ્યાં.

મૃદુ ઝાંઝર રણકે વિશ્વ, રજની બોલે આ;

એણે ઓઢ્યાં શ્યામલ ચીર, રજની રોતી આ.

રસચન્દ્રને આપે સાદ, રજની બોલે આ;

એને ઉર અનંગની પીડ, રજની રોતી આ.

રહ્યા અણપૂર્યા અભિલાષ, રજની બોલે આ;

યુગ યુગના એ ઉકળાટ, રજની રોતી આ.