રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
જોજો રે મોટાના બોલ, ઊજડ ખેડે વાજ્યું ઢોલ;
અંધે અંધ અંધારે મળ્યા, જ્યમ તલમાં કોદરા ભળ્યા;
ન થાયે ઘેંસ કે ન થાયે ઘાણી, કહે અખો એ વાતો અમે જાણી.
આંધળો સસરો ને સણગટ વહુ, એમ કથા સાંભળવા ચાલ્યું સહુ;
કહ્યું કાંઈ ને સમજ્યું કશું, આંખનું કાજળ ગાલે ઘસ્યું;
ઊંડો કૂવો ને ફાટી બોખ, શીખ્યું સાંભળ્યું સર્વે ફોક.
વ્યાસ વેશ્યાની એક જ પેર, વિદ્યા બેટી ઉછેરી ઘેર;
વ્યાસ કથા કરે ને રડે, જાણે જે દ્રવ્ય અદકેરું જડે;
જો જાણે વાંચ્યાની પેર, તો અખા કાં ન વાંચે પોતાને ઘેર?
મૂડી વણ કંઈ મહીપતિ વહ્યા, મૂડી વણ કોઈ લોક જ રહ્યા;
મૂડી વણ કંઈ કહાવે મહંત, મૂડી વણ કંઈ ભેખ અનંત;
મૂડી વણ કંઈ ધનવંત ઘણા, હીરામાણેકની કંઈ નહીં મણા;
અખા રહેણી આંક લખ્યો નહિ એક, એમ એકડાવોણાં મીંડાં અનેક.
સ્રોત
- પુસ્તક : આપણી કવિતાનો અમર વારસો (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 24)
- પ્રકાશક : સસ્તું સાહિત્ય વર્ધક કાર્યાલય
- વર્ષ : 1964