શામળિયાજી સ્નેહી તારી, પ્રીતલડી બંધાણી વાલા;

વેણા ઉપર હું જાઉં વારી, મીઠી સુખની વાણી વાલા.

નેણાંકેરો ચાળો કાંઈ, કામણ કરે છે વાલા;

ભૃકુટી કમાને બાણે, પ્રાણને લહે છે વાલા.

દીનબંધુ દેવકીનો જાયો, રૂપતણી છે ખાણ વાલા;

તન મન ધન મારું, તે તો તારું જાણ વાલા.

અલકની ઝલકમાં, પલક નવ ઠરે વાલા;

મનડું અધીર મારું, ધીરજ નવ ધરે વાલા.

આંગલું તો અંગ શોભે, રંગનું રસીલું વાલા;

અધર મધુર મોહન, મુખડું હસીલું વાલા.

નાસિકામાં નિર્મળ મોતી, જોતી મોતી જોત વાલા;

કેસરની તો આડો કીધી, શોભે ટપકી સોત વાલા.

આંખલડીમાં અમી ઝરે છે, પ્રેમનો નહિ પાર વાલા;

શશી સૂરજ ઝાંખા પડિયા, તેજનો અંબાર વાલા.

કાને કુંડળ ઝળહળે, શોભામાં શોભાળ વાલા;

હારના શણગાર મધ્યે, મોતિયોની માળ વાલા.

જરકસીની પાગ માથે, કલગીનો તોરો વાલા;

કોટમાં કૌસ્તુભમણિ છે, સોઈયે સોના દોરો વાલા.

કટિમેખળા કર કંકણી, રૂડી રીતે રાજે વાલા;

નેપૂરને નૌતમ પાએ, ઘૂઘરીમાંએ ગાજે વાલા.

અણવટ વિછુઆનો છેલ, બનિયો છંદ વાલા;

મુદ્રા પોંચી કલ્લૈયો ને, બાંધે બાજુબંધ વાલા.

ઝીણી ને પછોડી ખંભે, જરકસીનો જામો વાલા;

સુંથણીની શોભા જોઉં, રહે મોહન મુજ સામો વાલા.

નખ શિખ સુધી રૂપ, નિરખીને તારું વાલા;

અંગમાં ઉમંગ ચઢ્યો, મોહ્યું મનડું મારું વાલા.

બેઉં હતાં તે એક થયાં, અંતર નવ રહ્યો વાલા;

મહા રસ રણછોડે, કેમ જાય કહ્યો વાલા.