જનની જીવો રે ગોપીચંદની, પુત્રને પ્રેર્યો વૈરાગ્યજી

જનની જીવો રે ગોપીચંદની, પુત્રને પ્રેર્યો વૈરાગ્યજી;

ઉપદેશ આપ્યો એણી પેરે, લાગ્યો સંસારીડો આગજી.

ધન્ય ધન્ય માતા ધ્રુવ તણી, કહ્યાં કઠણ વચનજી;

રાજસાજ સુખ પરહરી, વેગે ચાલિયા વનજી. જનની૦

ઊઠી ન શકે રે ઊંટિયો, બહુ બોલાવ્યો બાજંદજી;

તેને રે દેખી ત્રાસ ઉપન્યો, લીધી ફકીરી છોડ્યો ફંદજી. જનની૦

ભલો રે ત્યાગ ભરથરી તણો, તજી સોળસેં નારજી;

મંદિર ઝરૂખા મેલી કરી, આસન કીધલાં બહારજી. જનની૦

એ વૈરાગવંતને જાઉં વારણે, બીજા ગયા રે અનેકજી;

ભલા રે ભૂંડા અવની ઉપરે, ગણતાં ના'વે છેકજી. જનની૦

ક્યાં ગયું રે કુળ રાવણ તણું, સગરસુત સાઠ હજારજી;

ન રહ્યું તે નાણું રાજા નંદનું, સર્વ સુપનવેવારજી. જનની૦

છત્રપતિ ચાલી ગયા, રાજ મૂકીને રાજંનજી;

દેવ દાનવ મુનિ માનવી, સર્વે જાણો સુપનજી. જનની૦

સમજી મૂકો તો સારું ઘણું, જરૂર મુકાવશે જમજી;

નિષ્કુલાનંદ કહે નહિ મરે, સાચું કહું ખાઈ સમજી. જનની૦

jannii jivo re gopiichandnii, putrane preryo vairaagyaji