એક વાર જો આવે, ઉદ્ધવ! એક વાર જો આવે,

સુખ જોઈ મનડાને ઠારું, ‘માતા’ કહી બોલાવે. ઉo ૧

હું અણલહેતીએ એમ ન જાણ્યું, જે જદુપતિજી જાશે;

લક્ષ લાડ કરી કરગરતો, તે પુત્ર પિઆરો થાશે. ઉo ૨

સુંદર મુખ પર જુગ આખાની શોભા સઘળી વારું;

ચુંબન કરી રુદે-શું ચાંપી ખોળા માંહે બેસારું. ઉo ૩

વિનય કરી વીગત-શું પૂછું, રીસલડી ઉતારું;

કોમલ કર બાંધ્યા મેં માડી, તે મન દુખાણું તારું? ઉo ૪

‘હું ભૂખ્યો છું, ધવરાવો, માડી!’ કહેતાં ગૌ હું દોહતી;

ટળવળતો ત્રીકમને મૂકી ગોરસ ઘણાં વલો’તી. ઉo ૫

મોહનજી મથુરા જઈ બેઠો, એ ગત શમણે નહોતી;

કામ કરી કેશવને જોતી, અતિ અભ્યંતર મ્હોતી. ઉo ૬

નરનારીની દૃષ્ટે પડતો, તેહેનાં ચિત્તને હરતો;

હું ચિંતવતી આગળ આવું, એવું એ આચરતો. ઉo ૭

ખીટળિયાળા શુભ કેશ ગૂંથતી, બળે કરી બેસાડી;

મુખ ધોઈને તિલક સારતાં આંખ ઠારતો મારી. ઉo ૮

અંજન કરી કમલ-દલ-લોચન, કંઠ બાંહોડી ધારી;

‘માતા! સુખડી મુજને આપો’, તે માયા કેમ ઉતારી? ઉo ૯

પંચ રાત્રિનું પુણ્ય હતું તે, જાણું છું જે ટળિયું;

સુખ પૂંઠે દુઃખ વળગ્યું આવે, તે વચન શાસ્ત્રનું મળિયું. ઉo ૧૦

અમૃત આવ્યું’તું કર માંહે, ઓછે કરમે ઢળિયું;

જળહળતો એ બ્રહ્મ કાનજી, વ્રજવાસીએ નવ કળિયું. ઉo ૧૧

એક ઘડી એ સુખની કહાણી, કહેતાં બહુ જુગ જાયે;

કોટિ જિહ્વાએ વૈભવ વર્ણવતાં, તો ય ન પૂરણ થાયે. ઉo ૧૨

ઉદ્ધવ! કીડીને મુખ કોળું, કહો, કેઈ પેર સમાયે?

જાની સરખા કવિ કળજુગમાં શી ગોકુળલીલા ગાયે? ઉo ૧૩