દુનિયા તો દીવાની રે

દુનિયા તો દીવાની રે

દુનિયા તો દીવાની રે, બ્રહ્માંડ પાખંડ પૂજે;

કરતા વસે પાસે રે, મૂરખને તે નવ સૂઝે!... દુનિયા૦

જીવ નહિ એને શિવ કહી માને, પૂજે કાષ્ઠ પાષાણ,

ચૈતન્ય પુરુષને અળગો રે મૂકે, એવી અંધી જગ અજાણ!

અર્કને અજવાળે રે, પારસમણિ નવ સૂઝે!... દુનિયા૦

પથ્થરનું નાવ નીરમાં મૂકે, સો વાર પટકે શીશ,

કોટિ ઉપાયે તરે નહિ, તે તો બૂડે વસા વીશ,

વેળુમાં તેલ ક્યાંથી રે? ધાતુની ધેનુ શું દૂઝે?... દુનિયા૦

અંતર મેલ ભર્યો અતિ પૂરણ, અને નિર્મળ જળમાં ન્હાય!

સર્પ ડસીને દરમાં પેઠો, પછે રાફડો રૂંધે શું થાય?

ઘાયલની ગત ઘાયલ રે જાણે એમ જ્ઞાની હૃદે!... દુનિયા૦

દૂર નથી નાથ છે ઘણો નજીક, પ્રગટ પિંડમાં પેખ!

દિલ સુધારી દીદાર તારો આપે હૃદયમાં દેખ!

ધણી તો ‘ધીરા’નો રે જગતમાં જાહેર ઝૂઝે!... દુનિયા૦

duniyaa to diivaanii re