હવેલીની પાછળ નમ્યો ચાંદ કેરો
પરેશાન, ગમગીન, પીળો ચહેરો.

        ઝરણ પર વહેતી
        એ રંગીન રમણા!
        ખીલ્યાં પોયણાં સંગ
        સોહાગ-શમણાં!

અને લોચનોની શમી આજ કેવી
મદીલી છતાં મૂક લજ્જાળુ લહેરો!
હવેલીની પાછળ નમ્યો ચાંદ કેરો
પરેશાન, ગમગીન, પીળો ચહેરો.

       વિષાદી જો વાદળમાં
       એ મુખ લપાતું,
       અમારું ત્યાં કેવું
       કલેજું કપાતું!

હવે તો પડ્યો રાહુથી પણ ભયાનક,
શું પૃથ્વી પરેનો આ પડછાયો ઘેરો?
હવેલીની પાછળ નમ્યો ચાંદ કેરો
પરેશાન, ગમગીન, પીળો ચહેરો.

       હશે ઇન્દ્રપુરની
       નવોઢા એ નારી?
       હશે લાડલી
       દેવ કરી દુલારી!

પિતા! પૂછતી આજ આંખો નિમાણી :
તમારાં રતન રોળવા શું ઉઝેરો?
હવેલીની પાછળ નમ્યો ચાંદ કેરો
પરેશાન, ગમગીન, પીળો ચહેરો.

       અજાણ્યા ઝરૂખે
       સલૂણી સુહાની
       ભર્યા જોબને આ
       ઢળી જિંદગાની :

અરે, મુક્ત આકાશી પંખીને પીંખે,
શિકારીનો પાષાણી પંજો નમેરો!
હવેલીની પાછળ નમ્યો ચાંદ કેરો
પરેશાન, ગમગીન, પીળો ચહેરો.