રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
[૧]
(શિખરિણી)
અહો, નાનાં અંગો!
શું કે સર્વે રંગો જગતભરના આંહિ ભરિયા,
ઉષા, સન્ધ્યા, પુષ્પો, વિહગ, નભનાં વાદળ થકી
ગ્રહ્યા વીણી વીણી મૃદુલ કરથી, જ્યોતિ લપકી,
અહીં નાનાં અંગે સચર પ્રભુએ પાય ધરિયા,
અનંતે વૈવિધ્યે,
પ્રભુના સાન્નિધ્યે, કુસુમભવનોમાં વિહરતું,
કુંળી પાંખોવાળુ, પરમ મૃદુતાના અણુ સમું,
અહો, શું ઊડે આ મુખથી ખરિયું હાસ્ય પ્રભુનું!
હશે ક્ષુદ્રે દેહે સફળ ક્યમ એ જીવ્યું કરતું? ૧૦
(પૃથ્વી)
શું એ મનુજઆંખને રિઝવી હર્ષને આપવા,
ઉડે કુસુમ એકથી અવર પે રસો ચાખવા?
ભરી ઉદર જીવવું, અવર કામ એને ન શું?
નહીં; નહિ જ, એમ જીવન ન એહને રૂચતું!
(સોરઠા)
પ્રજળે દીપકજ્યોત, પ્રજળે ઉરમાં ઝંખના,
દીપક જ્યેાતે અંગ હોમે પ્રાણ પતંગિયુ.
[ર]
(શિખરિણી)
અહો, કેવી આંખો!
અને આ શી પાંખો ગગનતલને બાથ ભરતી!
બધા ભાવોઃ સત્તા, વિજય, ગરિમા, ઉચ્ચતમતા-
તણી આ મૂર્તિ શું પ્રગટ, પ્રભુ કેવા રચિયતા ર૦
હશે જેણે સર્જી પ્રખર બળની રુદ્ર મુરતિ!
ઊંડાં તે આકાશે,
દિગન્તોની પાસે, ગિરિવરતણાં ઉચ્ચ શિખરે
અહો, જેને રહેવાં, ઉડણ કરવાં, નિત્ય ભમવું
મહા વેગે, તીણા સ્વરથી સઘળું વિશ્વ દમવું,
મદોન્મત્તો એવો ગરુડ જગમાં કેમ વિહરે?
(પૃથ્વી)
શું એ નિજ દમામથી જગતજીવને શક્તિનો,
સદા નિજ વિહાર શુદ્ધ ગિરિશીર્ષ ઉત્તુંગનો,
દઈ પ્રખર પાઠ, ઉચ્ચ શિખવાડતો જીવવું?
નહીં, નહિ જ, ભાવ એ પ્રખર કયાંથી ભૂખ્યા કને? ૩૦
(સોરઠા)
ઊઠે તીણી ચીસ, પંજે પકડ્યું પંખીડું,
હૈયું ચીરી, ક્રર ભરખે બીજાં ને ગરુડ.
[3]
(શાર્દુલ)
જીવે એક ચુસી રસો કુસુમના, ડંખે ય ત્યાં ના પડે,
બીજો જીવન કાજ જીવ ભરખી ત્રાસે ભરે સૃષ્ટિને,
રે, સૃષ્ટિક્રમ જીવવા અને સંહારવાના ખરો,
કે અર્પી નિજ દેહને પ્રણયના ખોળે સુવાનો ખરો?
(ર૯ જાન્યુઆરી, ૧૯૩ર)
સ્રોત
- પુસ્તક : કાવ્યમંગલા (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 49)
- સર્જક : સુન્દરમ્
- પ્રકાશક : આર. આર. શેઠની કંપની
- વર્ષ : 1933