સહસ્રલિંગ તળાવના કાંઠા ઉપરથી પાટણ

(રોળાવૃત્ત)

અહિંયાં સહસ્રલિંગ તળાવ વિશાળું હૂતું,

અહિંયાં પાટણ જૂનું અહિં આ લાંબું સૂતું,

અહિંયાં રાણીવાવ્યતણાં આ હાડ પડેલાં,

મ્હોટા આ અહિં બુરજ મળ્યા માટીના ભેળા.

એમ દઈ દઈ નામ કરવી રહી વાતો હાવાં,

પાટણપુરી પુરાણ! હાલ તુજ હાલ જ હાવા!

ગુજરાતનો પૂત રહી ઊભો આ સ્થળમાં

કોણ એહવો જેહ નયન ભીંજ્યાં નહિં જળમાં?

જળ નિર્મળ લઈ વહે કુમારી સરિતા પેલી,

ન્હાસે, પાસે ધસે, લાડતી લાજે ઘેલી,

ઈશ્વરકરુણા ખરે, વહી આ નદીસ્વરૂપે,

સ્મિત કરી પ્રીતિભરે, ભરે આલિઙ્ગન તુંપે;

તુંપે, પાટણ! દયા ધરંતી એ સૂચવતી,–

ભલે કાળની ગતિ મનુજકૃતિને બૂઝવતી,

મુજ પ્રેમસરિતપૂર વહ્યું જાશે અણખૂટ્યું,

છો ધનવિભવ લૂંટાય, ઝરણ મુજ જાય ન લૂંટ્યું.

તોડી પર્વતશૃઙ્ગ મનુજ મદભરિયો મ્હાલે,

જાણે નિજ કૃતિ અમર, ગળે કાળ જ તે કાલ્યે,

ને મુજ તનડું ઘડ્યું કોમળું પાણીપોચું,

તે તો તેમનું તેમ રહે યુગ અનન્ત પ્હોચ્યું.

sahasraling taLaavnaa kaanThaa parthii paataN