રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
શશી નિરખતો, અને ગગન મધ્ય ઊંડી કરી,
સુદૂર દૃગથી કુટુંબરત તારલાઓ ફરી;
સુધા વરસતી બધે, નહિં જ ભગ્ન હૈયા પરે,
ફરે તરફડે, ઠરે નહિં જ, દેહ શાથી ધરે!
प्रिया प्रियतमा गता ! જગત સર્વ ઝાંખું થયું,
ગયું સુખ, ગયું બધું, ન પણ જીવવાનું ગયું;
તજી ગઈ વિલાસિની નિજ કુરંગને, શાવને,
સૂતો મૃદુલ બાલ તાત ચરણે, ન માતા કને!
હતી કઠીન ભૂમિ શૃંગખનને સુંવાળી જરા,
ગ્રહેલ રસનાગ્રથી શયન પાસના કાંકરા;
દીસે રજકણો શમ્યા સ્ખલિત બાષ્પથી પાસમાં,
કરે તદપિ શૈત્યનું હરણ ઉષ્ણ નિઃશ્વાસમાં!
નહીં હૃદયની ભણી હૃદય એહ હાવાં વળે,
નહીં નયનને ફરી નયન તે પ્રિયાનાં મળે;
કુરંગ હતભાગ્યને ભવ અરણ્ય યાત્રા રહી
કર્યા કરવી એકલાં, વિવશ જીર્ણ અંગો વહી!
દિશા કઈ ભવિષ્યની ન કંઈ ભૂત તે સૂચવે,
પડી વિકટ વર્તમાન કુહરે રહેવું હવે;
પડી ઊચરવું, રડી ઊચરવું ઠર્યું સર્વદાઃ
પ્રિયા! હૃદયદેવતા! પ્રિયતમા! સખી નર્મદા!
કદી સ્મરણ આવતાં રુધિરનીર નેત્રે ઝરે,
દયા સ્વજનને થતાં વદન પાસ પાણી ધરે;
નહીં સ્વજન તેઃ સખી! સ્વજન એકલી તું હતી,
સહસ્રશાત શલ્યમાં હૃદયની પથારી થતી!
(૧ર-૧૧-૧૮૯૧ના અરસામાં)
સ્રોત
- પુસ્તક : પૂર્વાલાપ (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 48)
- સંપાદક : વિનોદ અધ્વર્યુ
- પ્રકાશક : ગુજરાત સાહિત્ય અકાદમી
- વર્ષ : 2000