તે રમ્ય રાત્રે

તે રમ્ય રાત્રે

તે રમ્ય રાત્રે

ને રાત્રિથી યે રમણીય ગાત્રે

ઊભી હતી તું ઢળતી લતા સમી

ત્યાં બારસાખે રજ કાય ટેકવી.

ક્યાં સ્પર્શવી?

કયાં ચૂમવી? નિર્ણય ના થઈ શકયો.

ને આવડી ઉત્તમ કામ્ય કાયા

આલિંગવાને સરજાઇ, માની

શકયું ન હૈયું. જડ થીજી એ ગયું

એ હૈમ સૌન્દર્યતણા પ્રવાહમાં. ૧૦

ને પાય પાછા ફરવા વળ્યા જ્યાં

ત્યાં સોડિયેથી કર બ્હાર નીસરી

મનોજ કેરા શર શો, સુતન્વી

કાયાકમાને ચડી, વીંધવાને

ધસંત ભાળ્યોઃ ‘નથી રે જવાનું.’

હલી શકયો કે ન ચલી શકયો હું,

નજીક કે દૂર જઈ શકયો ન હું.

એ મૂકતા-સાગરમાં વિમૂઢતા-

તણા અટૂલા ખડકે છિતાયલા

કો નાવભાંગ્યા જનને ઉગારવા

આવંત હોડી સમ તું સરી રહી. ર૦

te ramya ratre