સર્જકશ્રેષ્ઠ આંગળા

સર્જકશ્રેષ્ઠ આંગળા

“બેટા! અહીં એ છરી કાં ન આણે?”

વદી ફરી વૃદ્ધ નમી ઊભો થયો;

પડી મૂકી શાળ અપૂર્ણ વાણે,

ધરી ભીનાં નેન નીચાં, શમી ગયો.

ત્રિભંગથી સ્હેજ છટા પ્રસારી;

ભરી બધે સ્વાંગ સુવર્ણ રંગના.

સંધ્યા તણા કેશ જરા સમારી

ડૂબે રવિ શાશ્વત કાલગંગમાં.

“બેટા! અહીં એ છરી કાં ન આણે?”

વડી ફરી વૃદ્ધ નમી ઊભો થયો;

પડી મૂકી શાળ અપૂર્ણ વાણે,

અનંત આરે કંઈ શોધવા ચહે.

ગ્રહી છુરી: ઓષ્ઠ સુમંદ ધ્રૂજે:

લહી રહે પાંચ સુરેખ આંગળાં:

ને આંખમાં ભાવ અકથ્ય ઝૂઝે

ધીમે ધીમે શબ્દ સરંત પાંગળા –

“જનો તણી લાજ તમે વિદારી,

ઢાંક્યાં તમે લોક ધ્રૂજંત ટાઢમાં;

ઢાંકી જરા, સુંદરતા પ્રસારી,

લૂછ્યાં ભીના દેહ તમે અષાઢમાં.

“દિલ્હી તણી એ નવયૌવનાઓ

સજી સુવસ્ત્રો શબનમ્ સમાં વણી;

કૃતાર્થ ભાવે સજી નૂરજહાંઓ,

હવા સમાં ચીર ઝીણાં વણી વણી.

“પરંતુ એવી તમ સૌ કળાએ

ગુલામ શો આજ મને કરી મૂક્યો;

કલા તણી સુંદર સર્જનાએ

હીણો કર્યો આજ મને” –વદી ઝૂક્યો

રહી ગયા હસ્ત વહંત પાંગળા!

નીચે પડ્યાં સર્જકશ્રેષ્ઠ આંગળાં!

Sarjakshreshth Aangla