widhur kurang - Metrical Poem | RekhtaGujarati

વિધુર કુરંગ

widhur kurang

કાન્ત કાન્ત
વિધુર કુરંગ
કાન્ત

શશી નિરખતો, અને ગગન મધ્ય ઊંડી કરી,

સુદૂર દૃગથી કુટુંબરત તારલાઓ ફરી;

સુધા વરસતી બધે, નહિં ભગ્ન હૈયા પરે,

ફરે તરફડે, ઠરે નહિં જ, દેહ શાથી ધરે!

प्रिया प्रियतमा गता ! જગત સર્વ ઝાંખું થયું,

ગયું સુખ, ગયું બધું, પણ જીવવાનું ગયું;

તજી ગઈ વિલાસિની નિજ કુરંગને, શાવને,

સૂતો મૃદુલ બાલ તાત ચરણે, માતા કને!

હતી કઠીન ભૂમિ શૃંગખનને સુંવાળી જરા,

ગ્રહેલ રસનાગ્રથી શયન પાસના કાંકરા;

દીસે રજકણો શમ્યા સ્ખલિત બાષ્પથી પાસમાં,

કરે તદપિ શૈત્યનું હરણ ઉષ્ણ નિઃશ્વાસમાં!

નહીં હૃદયની ભણી હૃદય એહ હાવાં વળે,

નહીં નયનને ફરી નયન તે પ્રિયાનાં મળે;

કુરંગ હતભાગ્યને ભવ અરણ્ય યાત્રા રહી

કર્યા કરવી એકલાં, વિવશ જીર્ણ અંગો વહી!

દિશા કઈ ભવિષ્યની કંઈ ભૂત તે સૂચવે,

પડી વિકટ વર્તમાન કુહરે રહેવું હવે;

પડી ઊચરવું, રડી ઊચરવું ઠર્યું સર્વદાઃ

પ્રિયા! હૃદયદેવતા! પ્રિયતમા! સખી નર્મદા!

કદી સ્મરણ આવતાં રુધિરનીર નેત્રે ઝરે,

દયા સ્વજનને થતાં વદન પાસ પાણી ધરે;

નહીં સ્વજન તેઃ સખી! સ્વજન એકલી તું હતી,

સહસ્રશાત શલ્યમાં હૃદયની પથારી થતી!

(૧ર-૧૧-૧૮૯૧ના અરસામાં)

સ્રોત

  • પુસ્તક : પૂર્વાલાપ (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 48)
  • સંપાદક : વિનોદ અધ્વર્યુ
  • પ્રકાશક : ગુજરાત સાહિત્ય અકાદમી
  • વર્ષ : 2000