kabirwaD - Metrical Poem | RekhtaGujarati

કબીરવડ

kabirwaD

નર્મદ નર્મદ
કબીરવડ
નર્મદ

(શિખરિણી વૃત્ત)

ભુરો ભાસ્યો ઝાંખો, દુરથિ ધુમસે પ્હાડસરખો,

નદી વચ્ચે ઊભો, નિરભયપણે એકસરખો;

દિસ્યો હાર્યો જોદ્ધો, હરિતણું હ્રદે ધ્યાન ધરતો,

સવારે એકાંતે, કબીરવડ શોક હરતો.

કદે દેખાવે અચરતિ જણાએ જગતમાં,

ખરે મ્હોરાંનો, મગરૂબ રહે દેશ નવ કાં?

મનાએ સત્સંગે, પવિતર કબીરાભગતમાં,

પ્રજાની વૃદ્ધીએ, નિત અમર કહેવાય નવ કાં?

જતાં પાસે જોઊં, વડ નહીં વડોનૂં વન ખરે,

મળે આડા ઊભા, અતિ નિકટ નીચે ઉપર જે;

વડો ઝાઝા તોએ, સહુ ભળી ગયે એક દિસતો,

વળી સંધાઓનું, અસલ જિવતું એક મુળ તો.

કિયું ડાળૂં પ્હેલું, કંઈ પરખાએ શ્રમ કરે,

ઘસેડ્યો પાડીને, અસલ વડે રેલે જન કહે;

તણાયા છે ભાગો, ઘણિ વખત જો વડ તણા,

તથાપી થાએ, ફુટ વિસ ગુણ્યા સૌ પરિઘમાં

ફુટી ડાળોમાંથી, પ્રથમ તરુકેરી નિકળતા,

ખેંચે તેવા તંતુ, વધિ જઈ નિચે જે લટકતા;

જટાની શોભાથી, અતિશ શરમાઈ શિવ ઉઠ્યા,

જટાને સંકેલી, વડ તજ ગિરીયે જઇ રહ્યા.

જટાને લાંબી લાંબી, મુળ થડથિ થોડેક દૂર જે;

નિચે ભૂમીસાથે, અટકિ પછિ પેસે મહિં જતે;

મળી મૂળીયાંમાં, ફરિ નિકળિ આવે તરુરુપે,

થડો બાંધી મોટાં, ઘણિક વડવાઇ કરિ રહે.

વળી ડાળો મોટી, ઘણિક વડવાઈથિ નિકળે,

જટા પાછી જેને, અસલ પરમાણે લટકે;

નવાં બાંધી થાળાં, નવિન વડવાઈ ઉગિ બને,

નહીં ન્હાની ન્હાની, પણ મુળ તરૂતુલ્ય કદે.

કહૂં એવી રીતે, અગણિત વડો ઉત્પન થયા,

જિવે જે સંધાઓ અસલ મૂળિયાંથી રસભર્યાં;

બહુ ડાળી ડાળાં, પરસપર પત્રો ભળિ ગયે,

ઘટાની શોભા તો, સરવ જનને વિસ્મિત કરે.

વડો વચ્ચે વચ્ચે, તરુ અવર આસોપલવનાં,

વડોથી ઊંચાં છે, ખિચખિચ ભર્યાં પત્રથિ ઘણાં;

ઘણાં આંબા ભેગા, વળિ ઘણિક સીતાફળિ ઉગે,

બિજાં ઝાડો છોડો, વડનિ વચમાં તે જઇ ઘુસે.

ઉનાળાનો ભાનુ, અતિશ મથિ ભેદી નવ શકે,

ઘટા ઊંચે એવી, જન શિતળ છાયા સુખ લિયે;

ખુલી બાજુઓથી, બહુ પવન આવી જમિનને,

કરે ચોખ્ખી રૂડી, પછિ મિત થઈને ખુશ કરે. ૧૦

ઘણાં જંતુ પંખી, અમળ સુખ પામે અહિં રહી,

ઘણા જાત્રાળુઓ, અહિં ઉતરતા પુણ્ય સમજી;

ઘણા શીકારીઓ, ગમત કરતા રેહ બહુ અહીં,

હજારો લોકોને, અડચણ સમાતાં અહિં નહીં. ૧૧

અહીંયાથી જોવી, ચકચકતિ વ્હેતી નદિ દુરે,

પશુ કો જોવાં જે, અહિંતહિં ચરે બેટ ઉપરે;

ઘટા ભારે જોવી, શબદ સુણવા કોઈ ખગના,

દિલે વાયૂ લેવો, સુખ નવ હિણા લે કરમના. ૧ર

ઘટા થાળાં લીધે, ઘણિક ફરવાને ગલિ થઈ,

બખોલો બંધાઈ, રમણિય બહૂ બેઠક બની;

નિરાંતે જેમાં તો, ખુશિથકિ રમે લાલ લલના,

નિરાંતે જેમાં તો, ખુશિથકિ રહે જોગિ જપમાં. ૧૩

દિપે છાયી જાડાં, હરિત કુમળાં પત્ર ઠુમસાં,

વળી રાતા ટેટા, ચુગિ બહુ જિવો પેટ ભરતા;

પડે બાજુએથી, બહુ ખુસનુમાં રંગકિરણો,

નિચે ચળ્કે તડકે, બરફસરખાં ઠારથિ પડો. ૧૪

ઠરી મારી આંખો, કબિરવડ તૂને નિરખિને,

ખરી પાપી બુદ્ધી, ખરિજ રૂડિ જાત્રા થઈ મને;

વિશેષે શોભે છે, ગભિર વડ તુંથી નરમદા,

કૃતાર્થી મોટો હૂં, દરશન વડે છું નરમદા. ૧પ

સ્રોત

  • પુસ્તક : નર્મદની કવિતા (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 165)
  • સંપાદક : રમેશ મ. શુક્લ
  • પ્રકાશક : પાર્શ્વ પબ્લિકેશન
  • વર્ષ : 2015
  • આવૃત્તિ : 3