(પૃથ્વી)

અનન્ત યુગ ઊતર્યા, હજી અનન્ત આવી જશે!

સુઅલ્પ જીવની શી ત્યાં કથનયોગ્ય કા’ણી હશે?

અનેક યુગ ને ક્ષણો થઈ રમી નિરાળો રમે.

પ્રવાસ નિજ પેખતાં નિજ શું ગાન-આનંદ લે.

અપાર સુખ સાંપડ્યાં, વિપત વેઠી વંઠી ગયો,

તથાપિ રમતો સદા, ઉભય પાર ઊભો રહ્યો,

યુવા, રસિક, બાલ કે તરુણ, વૃદ્ધ, ભોગી, યતિ,

ન દુઃખ, સુખ ના કહીં; –નિજશું નિજની એ રતિ.

ન દાહ હૃદયે કશો, નયનમાં ન આંસુ વસે,

ન બુદ્ધિ લથડે કહીં, નથી ઉપાધિ ઇચ્છામિષે;

રડે કહીં પડે દુઃખે મનથી પાછલાને સ્મરી,

ન એ કૃપણતા ભરી, ન લઘુતા, સ્વઉરે જરી;

ન ફાંસ નડતી કશી, ન મનમાં ઉછાળો કશો;

અપાર તિમિરે હીરો પ્રકટ હાથ આવી વશ્યો :

અગાધ સમતા જડી વિકટ જાલ મમતાની માં,

ખરે! ગયાં વરસ તે ન કદીયે જમાયે ગયાં!

સ્વરૂપ સમજે ન તે અરૂપમૃત્યુમાં આથડે,

સ્વરૂપ રમતે ગયાં વરસ તે ફરી છો જડે,

હજાર હજી નીકળે, ક્ષણ ન એક વા ઊગરે,

જીવ્યું જીવન જીવવું-અધિક, સાર્થ, સાનંદ છે.