એવા બુઝાયા દીપકો, જાણે શમ્યાં જ શરાબતર

કો’ માનવીના ખ્યાલ, થાતાં ઘેનની ધીમી અસર;

રે શ્વાસહીન યંત્રાલયોના રહી ગયા ઉચ્છવાસ પણ,

જંપી ગયા રુગ્ણાલયે દર્દી તણા નિઃશ્વાસ – વ્રણ.

બે હૃદયની એવી એવી ગૂઢ કૈં રે વાત શી,

ફૂલનું હૈયું લઈ હેમંતની મધરાત શી

જામી ગઈ: પામી ગઈ સૌ આંખડી નિજનાં સ્વપન.

જે શોધતાં'તાં દિવસભર રે સર્વનાં આતુર મન.

પંથ પર ચાલ્યું જતું કો' માનવી જડતું નથી;

ભૂલથી જાગી ગયેલું બાળ પણ રડતું નથી;

ઊંડાણના અનુરાગથી મૃદુ ઓષ્ઠના ચુંબન સમું

અદૃશ્ય શું જન્મી ગયું કોઈ ગહનતમ વન સમું.

શી અરે કૈં ઓપતી સ્રોવર સપાટી શાંત છે,

જાણે સકલ બસ સ્પષ્ટ છે; ત્યાં ના કશુંયે ભ્રાંત છે;

શાંતિની શી લીનતામાં મીન સૌ લેટી ગયાં,

સંસારનાં સુખદુઃખ પરસ્પર શું અજબ ભેટી રહ્યાં.

આછી રહી કો’ વાદળી શું વ્યોમ માંહે ચંદ લૈ,

પોઢી ગઈ, ઉડુની મીંચાઈ આંખડી યે મંદ કૈં;

અંધારને ઓઢી અહો સૌ વૃક્ષ પણ નિસ્તબ્ધ છે,

યોગીજનોનાં મન સમું જાણે સકલ સંબદ્ધ છે.

પાતળું મલમલ હવાનું મુક્ત પણ કરકે નહીં,

ને રાત આ ગળતી જતી, પણ લાગતું સરકે નહીં;

સંસારની હલચલ બધી શી અંધકારે શાંતરસ,

ટકટક થતી રે ત્યાહરે પણ ચાલતી ઘડિયાલ બસ!

ewa bujhaya dipko, jane shamyan ja sharabtar

ko’ manwina khyal, thatan ghenni dhimi asar;

re shwashin yantralyona rahi gaya uchchhwas pan,

jampi gaya rugnalye dardi tana nishwas – wran

be hridayni ewi ewi gooDh kain re wat shi,

phulanun haiyun lai hemantni madhrat shi

jami gaih pami gai sau ankhDi nijnan swapan

je shodhtantan diwasbhar re sarwnan aatur man

panth par chalyun jatun ko manawi jaDatun nathi;

bhulthi jagi gayelun baal pan raDatun nathi;

unDanna anuragthi mridu oshthna chumban samun

adrishya shun janmi gayun koi gahantam wan samun

shi are kain opti srowar sapati shant chhe,

jane sakal bas aspasht chhe; tyan na kashunye bhrant chhe;

shantini shi lintaman meen sau leti gayan,

sansarnan sukhadukha paraspar shun ajab bheti rahyan

achhi rahi ko’ wadli shun wyom manhe chand lai,

poDhi gai, uDuni minchai ankhDi ye mand kain;

andharne oDhi aho sau wriksh pan nistabdh chhe,

yogijnonan man samun jane sakal sambaddh chhe

patalun malmal hawanun mukt pan karke nahin,

ne raat aa galti jati, pan lagatun sarke nahin;

sansarni halchal badhi shi andhkare shantras,

taktak thati re tyahre pan chalti ghaDiyal bas!

ewa bujhaya dipko, jane shamyan ja sharabtar

ko’ manwina khyal, thatan ghenni dhimi asar;

re shwashin yantralyona rahi gaya uchchhwas pan,

jampi gaya rugnalye dardi tana nishwas – wran

be hridayni ewi ewi gooDh kain re wat shi,

phulanun haiyun lai hemantni madhrat shi

jami gaih pami gai sau ankhDi nijnan swapan

je shodhtantan diwasbhar re sarwnan aatur man

panth par chalyun jatun ko manawi jaDatun nathi;

bhulthi jagi gayelun baal pan raDatun nathi;

unDanna anuragthi mridu oshthna chumban samun

adrishya shun janmi gayun koi gahantam wan samun

shi are kain opti srowar sapati shant chhe,

jane sakal bas aspasht chhe; tyan na kashunye bhrant chhe;

shantini shi lintaman meen sau leti gayan,

sansarnan sukhadukha paraspar shun ajab bheti rahyan

achhi rahi ko’ wadli shun wyom manhe chand lai,

poDhi gai, uDuni minchai ankhDi ye mand kain;

andharne oDhi aho sau wriksh pan nistabdh chhe,

yogijnonan man samun jane sakal sambaddh chhe

patalun malmal hawanun mukt pan karke nahin,

ne raat aa galti jati, pan lagatun sarke nahin;

sansarni halchal badhi shi andhkare shantras,

taktak thati re tyahre pan chalti ghaDiyal bas!