‘મ્હને તૂં ચાહે છે?’ શ્રુતિ પર પડ્યો શબ્દ પ્રભુનો,

અને મેં ધાર્યૂં કે મુજ હૃદય ચ્હાતું પ્રતિ ક્ષણે;

મ્હને લાગ્યૂં કે હૂં પ્રભુ પ્રતિ બહુ પ્રેમ ધરતો;

પ્રભૂને ના ચાહૂં? કયમ કદિ બને એ મુજ થકી!

‘મ્હને તૂ ચાહે છે?’ ફરિથિ ભણકારો કૈં થયો;

વિચારોમાં ઝૂકી મગજ મુજ કૈં બ્હાવરું બને:

ન ચાહૂં કે ચાહૂં પરમ પ્રભુને હૂં હૃદયથી?

પુછ્યૂં મેં પોતાને, પણ ન કંઈ યે સ્પષ્ટ સમઝયો.

ખરૂં ચ્હાવૂં તે શૂં? મુજ મન વિચાર્યૂં સ્થિર કરી;

અને એ પ્રશ્ને તો મમ હૃદયનૂં લોહિ ઉકળ્યૂં:

ઘણી અન્ધારીઓ દુર થઈ, કંઈ તેજ પ્રકટ્યૂં.

અને અન્તસ્તેજે સકલ જગ તેજોમય દિઠૂં.

હતૂં શુદ્ધ જ્યોતી: વિભુમય હતૂં વિશ્વ સહુ આ:

વિહારી વ્યાપેલો વિકસિત વિલાસે હૃદયમા:

ચિદાત્મા હૂં-તૂંમાં કરુણ વિભુ પ્રેમેવસિ રહ્યો:

પ્રભો, ઓ, ત્હારાથી સકલ જગ ચૈતન્યમય છે!

દિઠી ત્હારી સ્નેહી કરુણ સમદૃષ્ટિ સહુ પરે:

અણુ યે ના ખાલી : નિરખું વિભુને વ્યાપ્ત સઘળે.

તું ચાહે છે સૌને, વળિ જગત આ તૂંમય બધું,

છતાં હૂં અજ્ઞાની તુજ જગતને ચાહિ ન શકૂં.

ચહૂં છૂં શબ્દોથી: હૃદય પણ ચાહે નહિં ત્હને,

અને એવૂં, કાં કે તુજ-મુજ બન્યાં એક જ નહીં:

હવે લાગે છે કે હજિય પ્રભુને ચાહિ ન શકૂં,

છતાં યે છૂં જૂઠો, પતિત, ઠગતો ‘ચાહું’ કહીને!

-ચહૂં જો સ્વામીને કયમ નવ ચહૂં આ જગતને?

નથી એ બે જૂદાં, જગત હરિ બે એકરુપ છે.

અને શી આજ્ઞાઓ પરમ પ્રભુની શબ્દ શ્રુતિએ

સ્મૃતિએ છે! –તો યે કમનસિબ પાળી નવ શકૂં.

અન્ત:શ્રુતિ પિછાનૂં છૂં અરેરે, ખેદ થાય છે:

‘પ્રભુને ચાહું છું કહેતું હૈયૂં જાતે ઠગાય છે.