રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
આતિથ્ય
aatithya
ભૃગુરાય અંજારિયા
ભૃગુરાય અંજારિયા
આગંતુકે પગથિયાં ચડતાંની સાથે
પોતાનું હોય ઘર એમ જ જાણી લીધું;
ખંભેથી ખીંટી પર કોટ ભરાવી એ તો
બેઠો, ગયો બની પળે ઘરનું જ અંગ
એનું સદાનું ફરવું બની પાણિપાત્ર,
– આતિથ્ય તોય અકળાવી રહેતું મોંઘું :
શી શાન્તિી આ! અતિથિ ને યજમાનની ના
એને નડી જનમ–જૂની અહીં જુદાઈ.
આતિથ્યનો અવધિ છેક ભુલાઈ ચાલ્યો,
એેવો ગયો હળીભળી, – પણ એની રીતે;
રોયોહસ્યો દુઃખસુખેય કુટુંબ કેરાં,
– ને હક્ક સૌ ફરજ સાથ જ માગી બેઠો!
(ર્હેતી ઘડાતી, ઘરજીવનમાં ગુંથાતી
એ તે સ્વભાવગત શાણપ શેય જાણે!
ખીલ્યાં પરસ્પર સુહાવી સુગંધરંગ
ક્યાં બાગનાં કુસુમ, ક્યાં વગડાઉ છોડ!)
ને એક દી ફરીથી જાગતી જૂની ધૂન
યાત્રા અનંત, અટકેલી, બઢાવવાની :
એકેક માંડી ડગ, – કોટ ભરાવી ખંભે –
જાણે ન હોય ત્યજતો ઘર એમ ચાલ્યો!
સ્રોત
- પુસ્તક : કવિતા - ઑગસ્ટ, 1980 (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 2)
- સંપાદક : સુરેશ દલાલ
- પ્રકાશક : જન્મભૂમિ પ્રકાશન, મુંબઈ