દુહો દસમો વેદ, સમજે એને સાલે;

વિંયાતલની વેણ્ય, વાંઝણિયું શું જાણે?

સોરઠિયો દુહો ભલો, ભલી મરણવરી બાત;

જોબન-છાઈ ધણ્ય ભલી, તારા-છાઈ રાત.

ગોઝારા ગિરનાર, વળામણ વેરીને કિયો;

મરતાં રા’ખેંગાર, ખડેડી ખાંગો નવ થિયેા.

મ પડ મારા આધાર, ચોસલાં કોણ ચડાવશે?

ગયા ચડાવણહાર, જીવતાં જાતર આવશે.

નારી—મંડણ નાવલો, ધરતી-મંડણમેહ;

પુરુષાં–મંડણ ધણ્ય સહી, એમાં નહિ સંદેહ,

પાંચ કોસે પાળો વસે, દસ કોસે અસવાર;

કાં તો નાર કુભારજા, કાં નાહોલિયો ગમાર.

સામેરી સજણ વળાળિયાં, તાતી વેળુમાંય;

હું ન સરજી વાદળી, પિયુને પલપલ ઢાળત છાંય.

કામની કાગ ઉડાવતી, પિયુ આયો ઝબક્કાં;

આધી ચૂડી કાગ-ગળ, આધી ગઈ તડક્કાં.

થંભા થડકે મેડી હસે, ખેલણ લાગી ખાટ;

સો સજણા ભલે આવિયા, જેની જોતાં વાટ.

પહેલો પહેારો રેનરો, દીવડા ઝાકમઝોળ;

પિયુ કાંટાળો કેવડો, ધણ્ય કંકુની લેાળ,

દૂજો પહોરો રેનરો, વધિયા નેહ–સનેહ;

ધણ્ય ત્યાં ધરતી હો રહી, પિયુ અષાઢો મેહ.

ચંગા માડુ ઘર રહે, એ તિન અવગુણ હોય;

કાપડ ફાટે, ઋણ વધે, નામ ન જાણે કોય.

જિણ મારગ કેસરી ગયા, રજ લાગી તરણાં;

તે ખડ ઊભાં સૂકશે, નહિ ચાખે હરણાં.

જોઈ વો’રિયેં જાત, મરતાં લગ મેલે નહિ;

પડી પટોળે ભાત, ફાટે પણ ફીટે નહિ.

કાપડ ફાટ્યું હોય, તાણો લઈને તૂણીએ;

કાજળ ફાટ્યું હોય, સાંધો ન મળે સૂરના.

ભાણું ભાંગ્યું હોય, રેણ દઈને રાખીએ;

કરમ ફૂટ્યું હો, સાંધો ન મળે સૂરનાં.

મોતી ભાંગ્યું વીંધતા, મન ભાંગ્યું કવેણ;

તેજી ભાંગ્યો તોળતાં; નહિ સાંધો, નહિ રેણ.

સાઠી ચાવલ, ભેંસ-દૂધ, ઘર શીલવંતી નાર;

ચોથી પીઠ તુરંગરી, સરગ-નિશાણી ચાર.

કોયલડી ને કાગ, ઈ વાને વરતાયે નહિ;

જીભલડીમાં જવાબ, સાચું સોરઠિયો ભણે.

મે’માનુંને માન, દલ ભરી દીધાં નહિ;

ઈ મંદિર નહિ, મસાણ, સાચું સોરઠિયો ભણે.

આણંદ કહે કરમાણંદા, માણસે માણસે ફેર;

(એક) લાખું દેતાં નવ મળે, એક ટકાનાં તેર.

duho dasmo wed, samje ene sale;

winyatalni wenya, wanjhaniyun shun jane?

sorathiyo duho bhalo, bhali maranawri baat;

joban chhai dhanya bhali, tara chhai raat

gojhara girnar, walaman werine kiyo;

martan ra’khengar, khaDeDi khango naw thiyea

ma paD mara adhar, choslan kon chaDawshe?

gaya chaDawanhar, jiwtan jatar awshe

nari—manDan nawlo, dharti manDanmeh;

purushan–manDan dhanya sahi, eman nahi sandeh,

panch kose palo wase, das kose aswar;

kan to nar kubharja, kan naholiyo gamar

sameri sajan walaliyan, tati welumanya;

hun na sarji wadli, piyune palpal Dhalat chhanya

kamni kag uDawti, piyu aayo jhabakkan;

adhi chuDi kag gal, aadhi gai taDakkan

thambha thaDke meDi hase, khelan lagi khat;

so sajna bhale awiya, jeni jotan wat

pahelo pahearo renro, diwDa jhakamjhol;

piyu kantalo kewDo, dhanya kankuni leal,

dujo pahoro renro, wadhiya neh–saneh;

dhanya tyan dharti ho rahi, piyu ashaDho meh

changa maDu ghar rahe, e tin awgun hoy;

kapaD phate, rin wadhe, nam na jane koy

jin marag kesari gaya, raj lagi tarnan;

te khaD ubhan sukshe, nahi chakhe harnan

joi wo’riyen jat, martan lag mele nahi;

paDi patole bhat, phate pan phite nahi

kapaD phatyun hoy, tano laine tuniye;

kajal phatyun hoy, sandho na male surana

bhanun bhangyun hoy, ren daine rakhiye;

karam phutyun ho, sandho na male surnan

moti bhangyun windhta, man bhangyun kawen;

teji bhangyo toltan; nahi sandho, nahi ren

sathi chawal, bhens doodh, ghar shilwanti nar;

chothi peeth turangri, sarag nishani chaar

koyalDi ne kag, i wane wartaye nahi;

jibhalDiman jawab, sachun sorathiyo bhane

mae’manunne man, dal bhari didhan nahi;

i mandir nahi, masan, sachun sorathiyo bhane

anand kahe karmananda, manse manse pher;

(ek) lakhun detan naw male, ek takanan ter

duho dasmo wed, samje ene sale;

winyatalni wenya, wanjhaniyun shun jane?

sorathiyo duho bhalo, bhali maranawri baat;

joban chhai dhanya bhali, tara chhai raat

gojhara girnar, walaman werine kiyo;

martan ra’khengar, khaDeDi khango naw thiyea

ma paD mara adhar, choslan kon chaDawshe?

gaya chaDawanhar, jiwtan jatar awshe

nari—manDan nawlo, dharti manDanmeh;

purushan–manDan dhanya sahi, eman nahi sandeh,

panch kose palo wase, das kose aswar;

kan to nar kubharja, kan naholiyo gamar

sameri sajan walaliyan, tati welumanya;

hun na sarji wadli, piyune palpal Dhalat chhanya

kamni kag uDawti, piyu aayo jhabakkan;

adhi chuDi kag gal, aadhi gai taDakkan

thambha thaDke meDi hase, khelan lagi khat;

so sajna bhale awiya, jeni jotan wat

pahelo pahearo renro, diwDa jhakamjhol;

piyu kantalo kewDo, dhanya kankuni leal,

dujo pahoro renro, wadhiya neh–saneh;

dhanya tyan dharti ho rahi, piyu ashaDho meh

changa maDu ghar rahe, e tin awgun hoy;

kapaD phate, rin wadhe, nam na jane koy

jin marag kesari gaya, raj lagi tarnan;

te khaD ubhan sukshe, nahi chakhe harnan

joi wo’riyen jat, martan lag mele nahi;

paDi patole bhat, phate pan phite nahi

kapaD phatyun hoy, tano laine tuniye;

kajal phatyun hoy, sandho na male surana

bhanun bhangyun hoy, ren daine rakhiye;

karam phutyun ho, sandho na male surnan

moti bhangyun windhta, man bhangyun kawen;

teji bhangyo toltan; nahi sandho, nahi ren

sathi chawal, bhens doodh, ghar shilwanti nar;

chothi peeth turangri, sarag nishani chaar

koyalDi ne kag, i wane wartaye nahi;

jibhalDiman jawab, sachun sorathiyo bhane

mae’manunne man, dal bhari didhan nahi;

i mandir nahi, masan, sachun sorathiyo bhane

anand kahe karmananda, manse manse pher;

(ek) lakhun detan naw male, ek takanan ter