રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
નર્મદ આખરે જુદાઈ જ, કહાં તે અને તૂં અરે;
હાય કેમ કરી રહેવાય, દહાડા કેમ જાય રે. ૧
માંદાંગોડે પડી રહેવૂ રોજ, લવી સનેપાતમાં;
એવા હાલ જૂદાઈમાંહ્ય, નહીં જોર તંનમાં. ર
એમ કરતાં દેખાય જો દીપ, ઉઠે પાછો જોમમાં;
મથે કરવાને ઝંપાપાત, પતંગ તે જોશમાં. 3
દુખથી છુટવા ભમે ચોપાસ, સુવા તેની સ્હોડમાં;
ધન ભાએગ ત્હેની જાત, મરે પ્યારી ગોદમાં. ૪
ખરો આશક અહિંયાં પતંગ, દેવા ભોગ ધારતો;
(પણ) જીવ અવધ વના નવ જાય, ફાંફાં બહૂ મારતો. પ
કોના કુદકા થાયે વળી ત્રંણ, કોના વળી સાત રે;
કો તો એક થતાંની માંહ્ય, ખાલી કરે જાત રે. ૬
કો તો ઝાઝા મારે વળી તોય, ધરે નહીં આંચને;
થાકી પાછા પડી રીબાય, શું શું દુઃખ સાચને. ૭
સ્રોત
- પુસ્તક : નર્મદની કવિતા (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 175)
- સંપાદક : રમેશ મ. શુક્લ
- પ્રકાશક : પાર્શ્વ પબ્લિકેશન
- વર્ષ : 2004