મારૂં જોબન જાય ભરપૂર, સંકટ હું તે શી રીતે સાંખું;
રોઈ નેણનું ખોયું મેં નૂર, સંકટ હું તે શી રીતે સાંખું;
દહાડો મોતનો તો હજી દૂર, સંકટ હું તે શી રીતે સાંખું. ટેક.
દહાડા જાવા દોહલા, કેમ કરી કાઢું માસ;
પલક કલપ સમથઈ પડે, મને વસ્તીમાં ન ગમે વાસ.
કારતક માસ કોડામણો, અંનકુટ ઉચ્છવ થાય;
સ્વામી મુજને સાંભરે, મારૂં અંતર અતિ અકળાય.
માગસરે લોક લગન કરે, તોરણ બાંધે દ્વાર;
ઢોલ ઉપર ડંકા પડે, મારે કાળજે તે વાગે માર.
પોષ મહિનાની ટાઢડી, અતિ રાતે અંધકાર;
તમરાં બોલે તે સમે, મને ઉપજે અનેક વિચાર.
માઘે બેસી માંહરે, નિરખ્યો નહિ મેં નાથ;
ચતુર કંથને ચોરીમાં, મેં તો હસીને ન આપ્યો હાથ.
ફાગણ માસે કંથને, રસિલી છાંટે રંગ;
હશીને બોલે હેતથી, મારૂં એ જોઈ સળગે અંગ.
ચૈતર ચંપો ફૂલિયો, ફુલ્યાં ગુલાબી ફૂલ;
સંઘરીને ફૂલ શું કરૂં, મારા શરીરમાં ઉપજે શૂળ.
વૈશાખે વન વેડીયાં, આંખે સાખ જણાય;
કોયલડી ટહુકા કરે, મારું ભીતર ભેદાઈ જાય.
જેઠે જમીન તપે ઘણી, તપે વિજોગણ તન;
એક તાપ ઉપરતણો, બીજે તાપે તપે મુજ મન.
અષાઢે ઘન ચડી આવિયો મધુરા બોલે મોર;
કુદકા મારે કાળજું, મારૂં જાગે જોબન જોર.
શ્રાવણ માંહિ સુહાગણી, પિયુશું રમે ચોપાટ;
કોટે વળગી કંથને, હેતે હીચે હીંચોળા ખાટ.
ભાદરવો ગાજે ભલો, દિલ દાઝે તે ઠામ;
દશદિશ બોલે દેડકા, એ તો દાઝવા પર જ્યમ ડામ.
નદીયે હું ન્હાવા ગઈ, છાયા લીલા છોડ;
ચકવા ચકવી ત્યાં દીઠાં, સારા ભાગ્યનાં દીસે સજોડ,
અરે નદી ઉતાવળી, પિયુને મળવા જાય;
ઉછરંગેથી ઉછળે, એને હઈડે હરખ ન માય.
આસો માસે નોરતાં, ગોરી ગરબા ગાય;
લેરખડી લટકાં કરી, સ્વામી સામું તે જોતી જાય.
દીવાળીના દહાડલા, સરસ ગણે સઉ કોય;
શણગારાઈને સાંચરે, મારે હોળી હૈયામાં હોય.
marun joban jay bharpur, sankat hun te shi rite sankhun;
roi nenanun khoyun mein noor, sankat hun te shi rite sankhun;
dahaDo motno to haji door, sankat hun te shi rite sankhun tek
dahaDa jawa dohala, kem kari kaDhun mas;
palak kalap samathi paDe, mane wastiman na game was
kartak mas koDamno, annkut uchchhaw thay;
swami mujne sambhre, marun antar ati aklay
magasre lok lagan kare, toran bandhe dwar;
Dhol upar Danka paDe, mare kalje te wage mar
posh mahinani taDhDi, ati rate andhkar;
tamran bole te same, mane upje anek wichar
maghe besi manhre, nirakhyo nahi mein nath;
chatur kanthne choriman, mein to hasine na aapyo hath
phagan mase kanthne, rasili chhante rang;
hashine bole hetthi, marun e joi salge ang
chaitar champo phuliyo, phulyan gulabi phool;
sanghrine phool shun karun, mara sharirman upje shool
waishakhe wan weDiyan, ankhe sakh janay;
koyalDi tahuka kare, marun bhitar bhedai jay
jethe jamin tape ghani, tape wijogan tan;
ek tap uparatno, bije tape tape muj man
ashaDhe ghan chaDi awiyo madhura bole mor;
kudka mare kalajun, marun jage joban jor
shrawan manhi suhagni, piyushun rame chopat;
kote walgi kanthne, hete hiche hinchola khat
bhadarwo gaje bhalo, dil dajhe te tham;
dashdish bole deDka, e to dajhwa par jyam Dam
nadiye hun nhawa gai, chhaya lila chhoD;
chakwa chakwi tyan dithan, sara bhagynan dise sajoD,
are nadi utawli, piyune malwa jay;
uchhrangethi uchhle, ene haiDe harakh na may
aso mase nortan, gori garba gay;
lerakhDi latkan kari, swami samun te joti jay
diwalina dahaDla, saras gane sau koy;
shangaraine sanchre, mare holi haiyaman hoy
marun joban jay bharpur, sankat hun te shi rite sankhun;
roi nenanun khoyun mein noor, sankat hun te shi rite sankhun;
dahaDo motno to haji door, sankat hun te shi rite sankhun tek
dahaDa jawa dohala, kem kari kaDhun mas;
palak kalap samathi paDe, mane wastiman na game was
kartak mas koDamno, annkut uchchhaw thay;
swami mujne sambhre, marun antar ati aklay
magasre lok lagan kare, toran bandhe dwar;
Dhol upar Danka paDe, mare kalje te wage mar
posh mahinani taDhDi, ati rate andhkar;
tamran bole te same, mane upje anek wichar
maghe besi manhre, nirakhyo nahi mein nath;
chatur kanthne choriman, mein to hasine na aapyo hath
phagan mase kanthne, rasili chhante rang;
hashine bole hetthi, marun e joi salge ang
chaitar champo phuliyo, phulyan gulabi phool;
sanghrine phool shun karun, mara sharirman upje shool
waishakhe wan weDiyan, ankhe sakh janay;
koyalDi tahuka kare, marun bhitar bhedai jay
jethe jamin tape ghani, tape wijogan tan;
ek tap uparatno, bije tape tape muj man
ashaDhe ghan chaDi awiyo madhura bole mor;
kudka mare kalajun, marun jage joban jor
shrawan manhi suhagni, piyushun rame chopat;
kote walgi kanthne, hete hiche hinchola khat
bhadarwo gaje bhalo, dil dajhe te tham;
dashdish bole deDka, e to dajhwa par jyam Dam
nadiye hun nhawa gai, chhaya lila chhoD;
chakwa chakwi tyan dithan, sara bhagynan dise sajoD,
are nadi utawli, piyune malwa jay;
uchhrangethi uchhle, ene haiDe harakh na may
aso mase nortan, gori garba gay;
lerakhDi latkan kari, swami samun te joti jay
diwalina dahaDla, saras gane sau koy;
shangaraine sanchre, mare holi haiyaman hoy
‘વેનચરિત’ દલપતરામનું એક મહાકાવ્ય છે. પુરાણો અને મનુસ્મૃતિમાં અધર્મી અને દુરાચારી રાજા તરીકે રજૂ થયેલા વેનને દલપતરામે જુદું પરિમાણ આપી એને સદાચારી ઠેરવતું આ મહાકાવ્ય લખ્યું છે. વાસ્તવમાં આ કાવ્ય તત્કાલીન સમાજની બાળલગ્ન, કન્યા કેળવણીની બંધી, બાળ વૈધવ્ય, વિધવા વિવાહ બંધી ઇત્યાદિ રૂઢીઓ અને બદીઓને સમાવતું અને એમ સુધારણા સૂચવતું દીર્ઘકાવ્ય છે. સમાજ સુધારણાના પોતાના વિચારોને રજૂ કરવા માટે દલપતરામે પૌરાણિક પાત્રનું નવું અર્થઘટન કર્યું છે. આ કાવ્યમાં કમળા ગૌરી નામની સ્ત્રી વિધવા થઈ જતાં પોતાની આપવીતી વેન રાજાને સંભળાવે છે એનો આ અંશ છે.
સ્રોત
- પુસ્તક : દલપતરામનાં શ્રેષ્ઠ કાવ્યો (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 123)
- સંપાદક : ચન્દ્રકાન્ત ટોપીવાળા
- પ્રકાશક : પાર્શ્વ પબ્લિકેશન
- વર્ષ : 2008