કહેવાઈ જાય છે

કહેવાઈ જાય છે

રુદન કે હાસ્યની રેખા બધી વંચાઈ જાયે છે,

હૃદયના ભાવ આંખોમાં સદા પરખાઈ જાયે છે.

ગગનના તારલા, ધરતીનાં ફૂલો બેઅસર લાગે,

હૃદયમાં જ્યારે એની વેદના પથરાઈ જાયે છે.

અમસ્તું તો ક્યાં બદલે છે કદી વાતાવરણ અહીંયાં,

છતાં એના મિલનની ક્ષણમાં યુગ બદલાઈ જાયે છે.

કરામત છે એ તારા હાથની, સાકી,–કે મારાથી

નથી આદત છતાં બે ઘૂંટ તો પિવાઈ જાયે છે.

સમજ પડતી નથી, શું આજ દિલમાં થાય છે અમને?

ન કહેવાનું અનાયાસે ‘મુખી’ કહેવાઈ જાયે છે.

kahevaaii jaay chhe