તારો વિચાર બારીના પડદે ઝૂલી ગયો

તારો વિચાર બારીના પડદે ઝૂલી ગયો,

દૃશ્યોનો ભેદ એ પછી દરિયે ડૂબી ગયો.

બે ડાળી વચ્ચે જાણે કે તડકો ગુલાબ છે,

મોસમનો રંગ કેટલો મીઠ્ઠો બની ગયો!

પથ્થરની જેમ હાંફાતા પીળા શહેરમાં,

મારા સમયના મોરનો ટહુકો તૂટી ગયો.

આકાશ આમતેમ વિખરાઈ જાય પણ,

એકાદ સૂર્ય ઊગવું આજે ભૂલી ગયો.

એકાંતનો પરિચય કૈં એ રીતે થયો,

સૂનકાર તારી યાદની જેમ જ ઊભી ગયો!

taro wichar barina paDde jhuli gayo