કહ્યું એણે : ગઝલ-બાની સરળ, સુંદર, મઝાની છે,

કહ્યું મેં : એટલા માટે કે દિલની જુબાની છે.

ભલા, મિત્રોથી શું ડરવું! — ક્હ્યું એણે, તો હું બોલ્યો :

મગર સાથે રહી ડરવું મગરથી, સાવધાની છે.

કહ્યું એણે : મરણ નિશ્ચિત છે, તો કાં હોય ડર એનો?

કહ્યું મેં કે મરણની બાદ પણ એક જિંદગાની છે.

પૂછ્યું : આ આંખનાં ઝરણાંનાં ક્યારે પૂર ઓસરશે?

કહ્યું : વરસાદની મોસમ હવે પૂરી થવાની છે.

પૂછ્યું એણે : હવે પાકા ઘડા અહીંયાં નથી બનતા?

કહ્યું મેં : પણ મને તો ટેવ હોડીમાં જવાની છે.

કહે છે એ : હવે તો ઊંઘ પણ પૂરી નથી મળતી,

કહું છું હું : દિવસ મોટો થયો તો રાત નાની છે.

કહ્યું મેં : તારી આંખોમાં તો છે ગહેરાઈ દરિયાની!

પૂછ્યું એણ : તમન્ના શું તમારી ડૂબવાની છે?

કહે છે એ : હવે તો પત્ર લખતાં હાથ ધ્રૂજે છે,

કહું છું હું : ખરે એ ભીંત પડવાની નિશાની છે.

કહે છે એ : વસાવી લો કોઈનો પ્રેમ હૈયામાં,

કહું છું : એ તમારી સલ્તનતની રાજધાની છે.

પૂછે છે એ : સહુ લંડનમાં, ઓળખતા હશે તમને?

કહું છું : મૂર્ખ ના બન, રીત એ સૌ ગામડાની છે.

પૂછે છે : બોલે તેનાં બોર વેચાયે, એ સાચું છે?

કહું છું : જીભને કાબૂમાં રાખે તે જ જ્ઞાની છે.