એક ઝાકળ બુંદ સુરજને બુઝાવી જાય છે

એક ઝાકળ બુંદ સુરજને બુઝાવી જાય છે

આંસુનું ટીપું સકલ સૃષ્ટિ વહાવી જાય છે

તૃપ્તિનાં પ્રતિબિંબ કૈં ઝળકી ઊઠે છે ચોતરફ

જ્યારે સૂકા હોઠ ઉપર નામ આવી જાય છે

ઠાલવી દૈને બધુંયે તેજ ખરતા તારલા

શૂન્યતાની ક્ષણને કેવી ઝગમગાવી જાય છે

ત્યાં ક્ષિતિજની પાર પડછાયાઓ લંબાતા રહે

ધીમે ધીમે સાંજ એકલતાને ચાવી જાય છે

થાકીને બેસી પડે જો માર્ગમાં દરવેશ તો

મંઝિલો આવીને એના પગ દબાવી જાય છે

ધોમ ઝખતા રણની વચ્ચે લીલુંછમ ઉંબર કે જ્યાં

જુનિયાભરની મૌસમો ફૂલો ખિલાવી જાય છે

કેવી શું શાં સાંકળે છે આજ પાંચ કંડને

એક ગુજરાતી ગઞલ સેતુ બનાવી જાય છે.

ek jhakal bund surajne bujhawi jay chhe