મન-હંસલા! પરખ તને કરતાં ન આવડ્યું

મન-હંસલા! પરખ તને કરતાં ન આવડ્યું,

ચારો વિચાર-મોતીનો ચરતાં ન આવડ્યું.

જગથી જતાં-જતાંય ગઈ સ્વર્ગ ઝંખતી,

સૃષ્ટિ ઉપર એ દૃષ્ટિને ઠરતાં ન આવડ્યું.

કાજળથી લાલી ગાલની ખરડી ગયાં સદા,

અશ્રુને ભાલ પર થઈ સરતાં ન આવડ્યું.

રત્નોને આવવું પડ્યું પુષ્પોને સૂંઘવા,

સૌરભને અબ્ધિ-હૈયે ઊતરતાં ન આવડ્યું.

ધાર્યું જો હોત, ચંદ્ર! તમે દેત ખેરવી,

સંપીને તારલાઓને ખરતાં ન આવડ્યું.

એને ડુબાડવામાં સુકાનીનો હાથ છે,

કઈ જીભે કહું કે નાવને તરતાં ન આવડ્યું.

ચિંતન કરી હું ચાલ્યો, ન ચાલીને ચિંતવ્યું,

મસ્તક ઉપર કદમ કદી ધરતાં ન આવડ્યું.

વાગ્યાં અમારે હૈયે નકી હાથનાં કર્યાં,

જીવનમાં આગ ચાંપી ઊગરતાં ન આવડ્યું.

ફળ કેવું પામ્યો ફૂલ કચડવાની ટેવનું,

કંટકના હૈયે ડગ ભરતાં ન આવડ્યું.

બે આંખ લાલ થઈ ન થઈ ત્યાં રડી પડી,

'કિસ્મત'ની લાગણીને વીફરતાં ન આવડ્યું.

man hansla! parakh tane kartan na awaDyun