રેખ્તા
હિન્દવી
સૂફીનામા
રાજસ્થાની
કો'ક દિન ઈદ અને કો'ક દિન રોજા,
ઊછળે ને પડે નીચે જિંદગીનાં મોજાં.
કાંઈ અફસોસ નહીં, કાંઈ નહીં ફિકર,
કોઈ ચીજ તણી નહીં જિંદગીમાં જિકર;
આવે ને જાય એના વેઠવા શા બોજા?
કો'ક દિન ઈદ અને કો'ક દિન રોજા.
માન મળે, મળે ધન-ધાન, મળે સત્તા,
પાન ચાવી બીજી પળે ખાવા પડે ખત્તા;
વાહ ભાખે કોઈ રૂડી આંખે વેષ ભાળી,
આહ નાખે કોઈ ભૂંડી મોઢે મેશ ઢાળી,
રામ મારો રૂદે હસે, રંગ નહીં દૂજા,
કો'ક દિન ઈદ અને કો'ક દિન રોજા .
હાસ્યા કરે દુનિયાની વણજાર ગાંડી,
કોણ બેઠું રહે એની સામે મીટ માંડી?
દૂધ મળે વાટમાં કે મળે ઝેર પીવા,
આપણા તો થિર બળે આતમાના દીવા.
લાંબી-લાંબી લેખણે ત્યાં નોંધવી શી યાદી?
બેય કોરે આપી જવી, મુબારકબાદી:
ઘેલાં ભલે ધૂધવે આ જિંદગીનાં મોજાં,
આવો તમે ઈદ અને આવો તમે રોજાં!
સ્રોત
- પુસ્તક : મધુવન (પૃષ્ઠ ક્રમાંક 170)
- સંપાદક : હરીન્દ્ર દવે
- પ્રકાશક : પ્રવીણ પ્રકાશન, રાજકોટ
- વર્ષ : 2002
- આવૃત્તિ : 4