વિશ્વ પર ચારે તરફ અંધકાર પથરાયો હતો

વિશ્વ પર ચારે તરફ અંધકાર પથરાયો હતો,

શ્યામ પાલવ રાત્રિનો સર્વત્ર લંબાયો હતો.

પ્રાણીઓ પૃથ્વી ઉપર આરામથી પોઢ્યાં હતાં,

માત્ર તારાઓ હતા આકાશ ઉપર જાગતા.

પ્રકૃતિ મૂંગી હતી. કંઈ શૂન્યતા છાઈ હતી,

ઊંડા ચિંતનમાં ડુબાડે એવી તનહાઈ હતી.

એ સમે કોઈ કવિ ત્યાં જાગતો બેઠો હતો,

મીટ માંડી આભ પર કંઈ શોચતો બેઠો હતો.

દૂર, ટમટમતો ગયો ત્યાં આભથી તારો ખરી,

જેમ કોઈ અશ્રુબિન્દુ આંખથી જાયે સરી.

એ નિહાળીને કવિના મન મહીં આવ્યો. વિચાર;

માનવી-અંજામનો શું આ નથી સાચો ચિતાર?

આ જીવનની જ્યોત પણ છે આભના તારા સમી,

રહી જશે બુઝાઈ વિશ્વે ચાર દિન એ ટમટમી.

તારલો ખરતાંય પાછળ તેજ વેરી જાય છે,

માનવી પણ એમ પાછળ યાદ મૂકી જાય છે.

થાય છે ઈનસાનનું પણ વિશ્વમાં આવું પતન,

ખાકથી સર્જાયલા થઈ જાય છે એમાં દફન.

ચાર દિન આ વિશ્વની બાઝારમાં ઘૂમી, ભમી,

ખાક-મૂર્તિ આખરે જઈ ખાકમાં જાતી શમી.

wishw par chare taraph andhkar pathrayo hato