જગતના ભેદ ઢાંકે છે કોઈ, કોઈ ઉઘાડે છે;

ધરે છે હુસ્ન પ૨દાઓ, મહોબ્બત વસ્ત્ર ફાડે છે.

પુરુષાર્થી લલાટે જે રીતે પ્રસ્વેદ પાડે છે.

ઘણાં પ્રારબ્ધને જળ છાંટીને એમ જ જગાડે છે.

જીવનનો કૈફ કઈ રીતે મળે આ દંભી દુનિયામાં?

કોઈ પીતું નથી, સૌએ ફક્ત હોઠે લગાડે છે.

જગતનાં દુઃખથી ત્રાસ્યા હો તો દુઃખ રાખો મહોબ્બતનું,

એ એવું દર્દ છે જે સર્વ દર્દોને મટાડે છે.

જીવન ના રાખ હલકી કોટીનું, જગનો પવન છે આ;

ચડાવે છે ઊંચે એને ફરી નીચે પછાડે છે.

ભલા આ શ્વાસ પણ કેવો જીવનનો બોજ છે કે સૌ,

ઉપાડીને મૂકી દે છે, મૂકી દઈને ઉપાડે છે.

સ્વમાન એવું કે શીતળતા નથી મળતી સહારામાં;

હું જો બેસું છું પડછાયા નીચે, એ પણ દઝાડે છે.

કિનારે જઈને પણ મારે તો છે અસ્તિત્વ ખોવાનું;

સમંદરમાં મને તોફાન, તું મિથ્યા ડુબાડે છે.

ખુદા ને આદમી વચ્ચે તફાવત છે બહુ થોડો,

બનાવ્યું છે જગત એકે અને બીજો બગાડે છે.

અહીં ‘બેફામ’ જીવતાં તો સતત છાંયો નહીં મળશે,

અહીંના લોક કબ્રોની ઉપ૨ વૃક્ષો ઉગાડે છે.

jagatna bhed Dhanke chhe koi, koi ughaDe chhe;

dhare chhe husn pa2dao, mahobbat wastra phaDe chhe

purusharthi lalate je rite praswed paDe chhe

ghanan prarabdhne jal chhantine em ja jagaDe chhe

jiwanno kaiph kai rite male aa dambhi duniyaman?

koi pitun nathi, saue phakt hothe lagaDe chhe

jagatnan dukhathi trasya ho to dukha rakho mahobbatanun,

e ewun dard chhe je sarw dardone mataDe chhe

jiwan na rakh halki kotinun, jagno pawan chhe aa;

chaDawe chhe unche ene phari niche pachhaDe chhe

bhala aa shwas pan kewo jiwanno boj chhe ke sau,

upaDine muki de chhe, muki daine upaDe chhe

swman ewun ke shitalta nathi malti saharaman;

hun jo besun chhun paDchhaya niche, e pan dajhaDe chhe

kinare jaine pan mare to chhe astitw khowanun;

samandarman mane tophan, tun mithya DubaDe chhe

khuda ne adami wachche taphawat chhe bahu thoDo,

banawyun chhe jagat eke ane bijo bagaDe chhe

ahin ‘bepham’ jiwtan to satat chhanyo nahin malshe,

ahinna lok kabroni up2 wriksho ugaDe chhe

jagatna bhed Dhanke chhe koi, koi ughaDe chhe;

dhare chhe husn pa2dao, mahobbat wastra phaDe chhe

purusharthi lalate je rite praswed paDe chhe

ghanan prarabdhne jal chhantine em ja jagaDe chhe

jiwanno kaiph kai rite male aa dambhi duniyaman?

koi pitun nathi, saue phakt hothe lagaDe chhe

jagatnan dukhathi trasya ho to dukha rakho mahobbatanun,

e ewun dard chhe je sarw dardone mataDe chhe

jiwan na rakh halki kotinun, jagno pawan chhe aa;

chaDawe chhe unche ene phari niche pachhaDe chhe

bhala aa shwas pan kewo jiwanno boj chhe ke sau,

upaDine muki de chhe, muki daine upaDe chhe

swman ewun ke shitalta nathi malti saharaman;

hun jo besun chhun paDchhaya niche, e pan dajhaDe chhe

kinare jaine pan mare to chhe astitw khowanun;

samandarman mane tophan, tun mithya DubaDe chhe

khuda ne adami wachche taphawat chhe bahu thoDo,

banawyun chhe jagat eke ane bijo bagaDe chhe

ahin ‘bepham’ jiwtan to satat chhanyo nahin malshe,

ahinna lok kabroni up2 wriksho ugaDe chhe