ઘર તો તારાથી ખરેખર ઘર થયું,

જે કશું ખૂટતું હતું સરભર થયું.

તેં મને ઓઢી લીધો લોહીલુહાણ,

તારું કોરું વસ્ત્ર પાનેતર થયું.

જિંદગીભર જાતને તડકે મૂકી,

એ પછી અજવાળું મુઠ્ઠીભર થયું,

શ્વાસ પર પહેરો બની બેઠી છે ક્ષણ,

જીવવું શ્વાસો ઉપર નિર્ભર થયું.

એકધારું ક્યાં જિવાયું છે, ખલીલ!

કટકે-કટકે પૂરું આ જીવતર થયું.

ghar to tarathi kharekhar ghar thayun,

je kashun khutatun hatun sarbhar thayun

ten mane oDhi lidho lohiluhan,

tarun korun wastra panetar thayun

jindgibhar jatne taDke muki,

e pachhi ajwalun muththibhar thayun,

shwas par pahero bani bethi chhe kshan,

jiwawun shwaso upar nirbhar thayun

ekdharun kyan jiwayun chhe, khalil!

katke katke purun aa jiwtar thayun

ghar to tarathi kharekhar ghar thayun,

je kashun khutatun hatun sarbhar thayun

ten mane oDhi lidho lohiluhan,

tarun korun wastra panetar thayun

jindgibhar jatne taDke muki,

e pachhi ajwalun muththibhar thayun,

shwas par pahero bani bethi chhe kshan,

jiwawun shwaso upar nirbhar thayun

ekdharun kyan jiwayun chhe, khalil!

katke katke purun aa jiwtar thayun