પડછાયા ફફડાવી પાંખો ઊડ્યા ને ગયો આભમહીં જામી અંધાર!

સૂરજના સાત સાત ઘોડાઓ ફસડાયા

આથમણે દેતાં રે દોડ,

સૂરજ તો લોહીતણા કોગળા કરીને હવે

સૂતો છે તાણીને સડ!

કાળો તે જાદુ આ જામ્યો છે ધરણીથી આભલાની પેલીયે પાર!

પડછાયા ફફડાવી પાંખો ઊડ્યા ને ગયો આભમહીં જામી અંધાર!

વાયરો વહે એ જાણે ઘૂંટાતા શ્વાસ

કોક કૂવાને તળિયે બૂડેલના,

તારાઓ જાણે કે સળગે છે લાખ લાખ

દીવાઓ વાંસે ચુડેલના!

પગલાંની વાત ક્યાં? શ્વાસમહીં ખડકાતો પર્વતના પથ્થરનો ભાર!

પડછાયા ફફડાવી પાંખો ઊડ્યાને ગયો આભમહીં જામી અંધાર!

પાદર પે પાળિયાઓ ખાંડાં લઈ ખેલતા

ધીંગાણાં, લોહીઝાણ કાય!

લાલ-લાલ ચૂંદડી રમતી આવે ને પછી

કૂવામાં ભૂસકાઓ ખાય!

પોઢી-મસાણમહીં - દુનિયા પૂછે છે : 'ગામ આવવાની કેટલી છે વાર?'

પડછાયા ફફડાવી પાંખો ઊડ્યાને ગયો આભમહીં જામી અંધાર!